6 stycznia 1945 r. brytyjski premier Winston Churchill zaapelował do szefa ZSRR Józefa Stalina z prośbą o zorganizowanie wielkiej ofensywy Armii Czerwonej w celu złagodzenia sytuacji wojsk anglo-amerykańskich, które zostały poddane silnym atakom formacji niemieckich w Ardenach. W grudniu 1944 r. wydarzenia na froncie zachodnim rozwijały się następująco: niemieckie dowództwo planowało pokonać wojska anglo-amerykańskie w Belgii i na południu Holandii, a wyzwolone siły wysłać na front wschodni.
Niemiecka operacja w Ardenach nosiła kryptonim „Watch on the Rhine” (Wacht am Rhein). W Wielkiej Brytanii operacja ta nazywana jest „bitwą o Ardeny” (bitwa o Ardeny), w USA – „bitwą o Ardeny”.
W celu przeprowadzenia operacji w Ardenach niemieckie dowództwo utworzyło dwie grupy uderzeniowe: północną (6 Armia Pancerna SS, dowódca SS Oberstgruppenfuehrer Sepp Dietrich) i południową (5 Armia Pancerna gen. Manteuffla, 47. i 58. Korpus Pancerny, 66-1. Korpus wojskowy).
Zaplanowano uderzenie przez Ardeny, ponieważ alianci uważali ten obszar za nieprzejezdny dla wojsk zimą. Następnie niemieckie grupy uderzeniowe miały zająć Brukselę i Antwerpię. Planowanie ofensywy w Ardenach odbywało się w głębokiej tajemnicy. Wielu dowódców formacji dowiedziało się o nim dopiero w przededniu rozpoczęcia ofensywy.
Premier Wielkiej Brytanii Winston Churchill napisał w swojej książce „Druga wojna światowa”: „Eisenhower podejrzewał, że przygotowywana jest jakaś akcja, chociaż ich skala i siła były nieoczekiwane”.
Niemiecka kontrofensywa rozpoczęła się wczesnym rankiem 16 grudnia 1944 r., w warunkach nielatających, co uniemożliwiło aliantom przeprowadzenie zmasowanego nalotu na wojska niemieckie.
Ofensywa była dla Amerykanów zaskoczeniem, w wyniku czego nie byli w stanie stawić silnego oporu nacierającemu wrogowi. Siły alianckie straciły inicjatywę iz trudem powstrzymały natarcie wojsk niemieckich. Do 25 grudnia Niemcy przeszli prawie 100 km.
„Zła pogoda i niska pełzająca mgła uniemożliwiły naszemu lotnictwu działanie w pierwszym tygodniu bitwy” – napisał Churchill w swoich wspomnieniach.
Premier Wielkiej Brytanii pisze, że „w tym okresie Eisenhower i jego sztab oczywiście chcieli wiedzieć, czy Rosjanie mogą zrobić coś ze swojej strony, aby złagodzić presję, jakiej podlegaliśmy na Zachodzie. Wszelkie wysiłki oficerów łącznikowych w Moskwie, by uzyskać odpowiedź od swoich rosyjskich odpowiedników, nie powiodły się. Jak tylko się o tym dowiedziałem, powiedziałem Eisenhowerowi: „Możesz napotkać liczne opóźnienia w kwaterze głównej, ale wierzę, że Stalin mnie poinformuje, jeśli go zapytam”.
6 stycznia Winston Churchill wysłał wiadomość do Stalina, w której w szczególności zapytał: „czy możemy liczyć na wielką rosyjską ofensywę na froncie wiślanym lub gdzie indziej w styczniu iw każdej chwili, o której mógłbyś wspomnieć”?
„Biorąc pod uwagę, jak poważna była decyzja, o którą pytałem, i ilu ludzi ona dotyczyła, jest dość niezwykłe, że odpowiedź została wysłana do mnie już następnego dnia” — wspomina Churchill. 7 stycznia 1945 r. Stalin odpowiedział: „Możesz mieć pewność, że ZSRR zrobi wszystko, co możliwe, aby pomóc chwalebnym wojskom alianckim”.
Winston Churchill w swoich wspomnieniach podkreśla: „Przytaczam tę korespondencję jako doskonały przykład szybkości, z jaką można było robić interesy w najwyższych sferach aliantów, a także dlatego, że była to wspaniała czynność na część Rosjan i ich przywódców do przyspieszenia ich szerokiej ofensywy, niewątpliwie kosztem ciężkich strat ludzkich”.
Już 12 stycznia Armia Czerwona rozpoczęła strategiczną operację ofensywną Wisła-Odra. Następnie 13 stycznia w Prusach Wschodnich wojskom niemieckim zadano kolejny potężny cios.
Ofensywa Armii Czerwonej między Wisłą a Odrą iw Prusach Wschodnich miała duże znaczenie dla pokrzyżowania planów niemieckiego dowództwa na Zachodzie. To właśnie w wyniku zimowej ofensywy Armii Czerwonej kierownictwo Wehrmachtu zostało zmuszone do ostatecznego zaniechania dalszej operacji „Warta na Renie”.
bbabo.Net