Jak myśli mózg? Dla językoznawcy George'a Lakoffa robi to poprzez metafory lub „ramy”. Możemy nazwać uzbrojoną grupę walczącą dla sprawy „terrorystami” lub „bojownikami o wolność” – i to robi różnicę. Po prostu neurony, które razem się uruchamiają, łączą się w sieć, a kiedy tak się dzieje, gdy jeden z elementów jest wywoływany, uruchamia drugi.

Jeśli nazywam bojowników terrorystami, łączę ich nieusuwalnie z uczuciami strachu i udręki wywołanymi przez neuron terroru. I odwrotnie, jeśli opisuję ich jako mistrzów wolności, maluję ich w pozytywnych kolorach związanych z tą ideą.

Wykwalifikowani marketerzy nie mają problemu z przemycaniem rzeczy do naszych mózgów. Powiązanie papierosów ze sportami ekstremalnymi i piwa z pięknymi kobietami to dwa klasyczne przykłady. Ale gra w „ramki” nie służy wyłącznie manipulacji. Może być również wykorzystana do uzmysłowienia nam nowych rozwiązań starych problemów lub przynajmniej uświadomienia nam, że wiele przekonań opiera się na kruchych podstawach.

Dobrym przykładem jest aresztowanie po orzeczeniu drugiej instancji. Jeśli przedstawimy to jako esencjalistyczną debatę na temat praw, wywołamy gorący spór o domniemanie niewinności, powagę rzeczy osądzonej i kamienne klauzule. Ale są inne sposoby podejścia do problemu. Możemy, zgodnie z propozycją byłego ministra STF Cezara Peluso, postrzegać to jako omówienie szczegółów brazylijskiego systemu odwoławczego.

Jeżeli zmienimy artykuły 102 i 105 Konstytucji, czyniąc apelacje nadzwyczajne i szczególne przestają być apelacjami i stają się akcjami rewizyjnymi, wszystkie orzeczenia II instancji Sprawiedliwości we wszystkich instancjach stają się ostateczne, zachowując możliwość kontroli przez sądy wyższe.

Problem nadal istnieje, ale nabiera mniej emocjonalnego wymiaru, co pozwala na bardziej techniczne potraktowanie.

bbabo.Net