Odziani w piżamy, kapcie i maski na oczy, 20 nieznajomych zebranych w sobotni wieczór w Wellcome Collection nie wyglądało jak tradycyjna publiczność koncertowa.

Miejsce było równie niekonwencjonalne. W oczekiwaniu, aż zegar wybije północ i początek najnowszego eksperymentalnego dzieła znanego anglo-niemieckiego kompozytora Maxa Richtera, Sleep.

Opisany przez Richtera jako kołysanka dla naszego szalonego świata, Sleep został zaprojektowany, aby uspokoić słuchacza w delikatny sen, a po ośmiu godzinach ma wystarczyć na całkowity sen. Wykonywano go jako publiczność na żywo, a ci, którzy słuchali, gdy utwór był emitowany przez noc w Radiu 3, zasnęli.

Utwór, który zawiera fortepian, smyczki i wokal połączony z delikatną elektroniką, został skomponowany w porozumieniu z amerykańskim neurologiem Davidem Eaglemanem, aby Richter mógł zbadać wpływ muzyki na podświadomość.

Jenny Roditi, kompozytorka, lirycznie opowiadała o wpływie, jaki utwór wywarł na jej sny.

Miałam najbardziej niezwykły czas, powiedziała. Szczególnie przez pierwsze dwie i pół godziny byłem w połowie snu, ale to było tak, jakbym wszedł do swojego umysłu i zobaczył te wszystkie bardzo delikatne struktury, takie jak hologramy i przezroczyste bańki w kształcie balonu.

Nigdy nie doświadczyłem czegoś takiego. Myślę, że muzyka ewokowała te szczególne przestrzenie. Przez większość nocy byłem na wpół rozbudzony, na wpół spał. Jako świat dźwięków było to takie zawstydzenie bogactwa.

Ośmiogodzinna muzyczna odyseja przyniosła muzykom rekord Guinnessa za najdłuższy utwór muzyczny, jaki kiedykolwiek transmitowano na żywo.

bbabo.Net