Co jest bardziej obraźliwe? Że inna grupa tak zwanych strażników, kierowana krucjatą mającą na celu oczyszczenie społeczeństwa ze wszystkiego, co złe, brutalnie torturowała człowieka za rzekome bluźnierstwo lub że suwerennemu, niezależnemu państwu nie pozostało nic innego, jak zagrać tę samą melodię zero tolerancji jak zepsuty rekord? Rozdzierający serce epizod sprawiedliwości mafii zmienia się w nawet paskudną nutę, gdy weźmie się pod uwagę, jak wiadomo, że ofiara była psychicznie kwestionowana przez wszystkich wokół niej. Ale ani podstawowe zasady empatii, ani obecność organów ścigania – rzekomo cieszących się katastrofalnym widowiskiem jako milcząca publiczność – nie mogły powstrzymać straszliwego ujarzmienia pakistańskiego prawa, społeczeństwa pakistańskiego i, z braku lepszego słowa, ludzkości.

Ponieważ równie stanowcze potępienie przez premiera linczu na Sialkot i wezwanie do dokładnego śledztwa nie doprowadziło do niczego rozstrzygającego, seria oświadczeń z lewego, prawego i centralnego dowództwa władzy jest prawdopodobnie niczym innym jak myciem oczu. Gdyby gorące modne słowa mogły załatwić sprawę, pierwsza walka Islamabadu o odzyskanie porządku przeciwko tym, którzy zlinczowali nieletniego Niamata Masiha w 1993 roku, mogła skierować ten statek daleko, daleko od podżeganej religijnie góry lodowej. Jednak wtedy nic się nie wydarzyło i ku naszemu śmiertelnemu nieszczęściu nie odzyskamy dziś żadnej utraconej ziemi. Przysłowiowe grzebanie głów w piasku będzie kontynuowane pełną parą wśród spalonych sklepów, poobijanych pojazdów, ataków na mniejszości religijne i zawsze tak gloryfikowanych morderstw zła przez świętych i czystych.

Teraz mogą być tacy, którzy będą argumentować za zmianą narracji: że inwestowanie w rewolucję edukacyjną pomoże zamknąć drzwi przed tymi potwornościami. Niemniej jednak, dopóki państwo będzie pobłażać komitetom zegarkowym o marmurowych sercach pustymi oświadczeniami, które prowadzą do braku strachu przed zasadami i prawem, żadne środki nie mogą być zbyt użyteczne. *

bbabo.Net