Rosja (bbabo.net), - Na południu zima, choć trwa cztery miesiące, nadal jest poważnym testem dla dzikich zwierząt. Naukowcy Kaukaskiego Państwowego Rezerwatu Biosfery Naturalnej im. Kh. S. Shaposhnikova opowiedział, jak zwierzęta spędzają zimę w górach, podkreślając, że główną trudnością nie są niskie temperatury, ale głęboki śnieg pokrywający bazę pokarmową.
Szczególnie efektowna osłona tworzy się w pasach alpejskich południowego stoku Głównego Pasma Kaukaskiego - w rejonie dorzecza Mzymty, a także na północnym stoku w górnym biegu Belaya, Kishi, Urushten i Rzeki Malaja Laba.
- Na przykład dla małej sarny krytyczne staje się nawet 20 centymetrów padającego śniegu - mówi Sergey Trepet, czołowy badacz w Rezerwacie Kaukaskim. - Ciekawe, że ta sama głębokość śniegu może ograniczać ruch stosunkowo krótkonogiego lamparta, więc zwierzęta te wolą opuszczać górskie lasy zimą. A długonogie jelenie zimują na górnej granicy lasu, a duże samce wybierają obszary o grubości śniegu około metra. Samice z jeleniami hibernują nieco niżej, w około 50 centymetrach śniegu. W takich warunkach jelenie mają wyraźną przewagę nad swoimi wrogami – wilkami. Tylko formowanie się skorupy może zagrać w ręce szarych drapieżników.
Bizon kaukaski, wymieniony w Czerwonej Księdze Kubania, stosuje podwójną taktykę. Niektóre osobniki hibernują na górskich łąkach, wybierając nasłonecznione i nagrzane zbocza, na których eksponowana jest zeszłoroczna trawa. Część idzie w lasy, preferując masywy jodłowe i tereny zalewowe. Co więcej, naukowcy po raz pierwszy odnotowali zimowanie babki olbrzymiej w górnym biegu w latach 80., a od 2003 r. zaczęli przeprowadzać z powietrza helikopterem regularny „spis” stad w rezerwacie. Zwykle konto przypada na luty.
„Ale wciąż zasoby zimowe dla tak dużego zwierzęcia są ograniczone, więc żubry są podzielone na małe grupy” – wyjaśnia Siergiej. - Nawiasem mówiąc, dziki zimują w tych samych warunkach leśnych, ale przeciwnie, łączą się w duże stada, ułatwiając sobie nawzajem poruszanie się w głębokim, sięgającym nawet metra śniegu.
Ale słynąca ze swojej elegancji kozica kaukaska zimuje w ciemnych lasach iglastych, bliżej skalnych wychodni i dolin rzecznych na wysokości 1000-1600 metrów. Niektóre grupy schodzą jeszcze niżej. W chłodne dni kozice nabiera długiego (do 12-15 centymetrów) futra i gęstnieje. Na gęstym śniegu porusza się bez widocznej trudności, luźna masa również nie jest dla niego przeszkodą ze względu na specjalną budowę kopyt.
- Zimowa dieta kozic obejmuje suche zioła, a także pokarmy z drzew i gałęzi - gałęzie i korę wierzby, buka, jarzębiny - mówi starsza badaczka Christina Bibina. - W dużych ilościach zjadają kostrzewę, liście i pędy roślin zimowych zielonych: jeżyny, jemioły, wawrzynu. Używają również mchu, porostów drzewnych oraz igieł sosnowych, jodłowych i świerkowych.
Jej sąsiad, turkauka zachodnio-kaukaski (według najnowszych wyliczeń w rezerwacie jest 2,5 tys. osobników) również zakłada kożuch zimowy, który jest 2-2,5 razy dłuższy od „letniego” i pomaga zwierzęciu przeczekaj każdą złą pogodę. Do zimowania zwierzęta te preferują tereny górskie, gdzie śnieg nie utrzymuje się pod wpływem wiatru i słońca. Wycieczki są również w stanie dotrzeć do trawy pokrytej 35 cm warstwą świeżego śniegu.
Głównym zagrożeniem, jakie czeka zimą na wycieczki i kozice, nie są wcale drapieżniki, ale lawiny. Przekraczając ośnieżone zbocza, stado żubrów, idąc w łańcuchu, niejako „przecina” warstwę, dzięki czemu może zacząć się poruszać. Około jedna trzecia wszystkich tych zwierząt ginie pod lawinami. Kozice rzadko stają się przyczyną mas śnieżnych, jednak również wpadają w fale, ponieważ zimują w pobliżu kanałów lawinowych.
Przy okazji
Ale natura obdarzyła niedźwiedziami znaczną przewagę – niedźwiedzie hibernują i budzą się dopiero w kwietniu, kiedy śnieg intensywnie cofa się, a w wilgotnej, uschniętej trawie można znaleźć orzechy z zeszłorocznej jesieni. W ten sam sposób jenoty, popielice i nietoperze doświadczają zimna.
bbabo.Net