Dżakarta, – Pandemia Covid-19 przyniosła wiele zmian w świecie edukacji na wszystkich poziomach, w szczególności politykę dystansu społecznego i ograniczenia ruchu, które wpływają na tradycyjne praktyki edukacyjne.
W Indonezji praktyka wdrażania polityki nauczania na odległość (PJJ) nadal różni się zarówno pod względem jakości, realizacji programu nauczania, obiektów pomocniczych, jak i zmian w mechanizmach uczenia się, które często zależą od liczby wzrostów i spadków Covid-19 w regionie.
Sekretarz generalny w Ministerstwie Edukacji, Kultury, Badań Naukowych i Technologii (Kemendikbudristek), Suharti Sutar przyznaje, że wraz z wdrażaniem PJJ straty w nauce, jakich doświadczają studenci w Indonezji, są coraz większe. „Szczególnie dla studentów, którzy pochodzą z marginalizowanych kręgów, takich jak studenci mieszkający w obszarze 3T, dla dzieci z rodzicami o niższych średnich dochodach” – powiedział Suharti.
Jednak wraz z wdrożeniem programu nauczania awaryjnego od zeszłego roku, Suharti uważa, że utrata nauki, która wystąpiła, jest coraz mniejsza. „Przy zwykłym programie nauczania obciążenie dzieci jest bardzo duże. Wraz z redukcją programu nauczania awaryjnego, mimo że podstawa programowa staje się coraz lepsza” – powiedział Suharti na seminarium internetowym Inicjatywy Sektora Wiedzy (KSI), środa (23.03.2022).
Przewodnicząca Australia-Indonesia Disability Research and Advocacy Network (AIDRAN), Dina Afrianty, powiedziała to samo. Wyjaśnił, że PJJ ma negatywny wpływ nie tylko na zwykłych uczniów, ale także na uczniów ze specjalnymi potrzebami. Nawet ten system nauczania jest uważany za trudniejszy dla uczniów ze specjalnymi potrzebami.
bbabo.Net