Indie (bbabo.net) – W jednej ze scen niedawno wydanego filmu Atrangi Re psychiatra w trakcie produkcji wypełnia kino swoimi „pacjentami” i wyjaśnia przyjacielowi, że każdy z nich ma ta sama halucynacja. „Ten teatr jest wypełniony ludźmi, którzy mają OCD, Alzheimera, chorobę afektywną dwubiegunową i schizofrenię” – mówi lekarz, sugerując, że z powodu istnienia jakiejś anomalii psychicznej, wszyscy mogą wspólnie mieć dokładnie takie samo majaczenie wzrokowe i słuchowe.

I tutaj film się myli. Obecnie transmitowane na Hotstar, gwiazdor Dhanush, Sara Ali Khan i Akshay Kumar pozostawił publiczność z polaryzacyjnymi opiniami. Wielu uważa, że ​​uogólnianie różnych problemów psychicznych i behawioralnych oraz skupianie ich pod jednym parasolem, aby film opierał się zasadniczo na problemie ze zdrowiem psychicznym, jest niebezpieczne i nieodpowiedzialne – i nawet muzyka AR Rahmana z innego świata nie może tego uratować.

Na całym świecie słabo rozumie się problemy ze zdrowiem psychicznym, dlatego też są one stygmatyzowane w prawdziwym życiu. Media głównego nurtu mają zatem ogromną odpowiedzialność i możliwość odstygmatyzowania tego, robiąc to dobrze, zwłaszcza w obecnych czasach, gdy coraz więcej ludzi – zwłaszcza celebrytów – otwiera się i dzieli swoje słabości, pogłębiając tę ​​dyskusję.

Stwierdzenie, że indyjskie filmy przez długi czas miały problematyczne podejście do chorób związanych z umysłem, nie byłoby całkowicie błędne. W przeszłości wiele filmów robiło jedną z następujących czynności: dramatyzowało problem psychiczny lub kpiło z niego. Tak więc mieć i pamiętać filmy takie jak Damini (1993) i Sadma (1983), między innymi – radzenie sobie z traumą i leczeniem – oznaczałoby, że coś im się udało, jeśli nie do końca.

Skontaktowaliśmy się z niektórymi profesjonalistami, aby zrozumieć, co filmowcy powinni zrobić, aby traktować problemy ze zdrowiem psychicznym w filmach uczciwie i z wyczuciem, aby uniknąć cofania się i ryzyka rozpowszechniania niewłaściwego przekazu.

„Chociaż nigdy nie wiadomo wystarczająco dużo o próbach i cierpieniach związanych ze zdrowiem psychicznym, filmowcy mogą kształcić się, badając obraz zaburzenia, rozmawiając ze specjalistą ds. zdrowia psychicznego; mogą nawet spędzić czas z pacjentem i informatorem. To wytworzy empatię” – powiedziała temu serwisowi dr Prerna Kohli, psycholog kliniczny i założyciel MindTribe.in.

Powodem, dla którego Attrangi Re narysował tak wiele flak, jest to, że oprócz wspomnianej sceny teatralnej, fabuła jest również usiana momentami humoru. Na przykład, gdy postać ma halucynacje i wchodzi w interakcję z wyimaginowaną osobą – wyraźnie wykazując oznaki schizofrenii – zamiast się do niej zwracać, sceny są romantyczne, a nawet komiczne. Jakby przypadkowe chlanie dziwnie wyglądającego leku może cofnąć wieloletnią traumę.

Dr Samir Parikh, dyrektor Mental Health and Behavioural Sciences w Fortis Healthcare, powiedział wcześniej, że chociaż schizofrenię można leczyć za pomocą leków, które są „wysoce skuteczne”, w filmach „korelacja z chorobami psychicznymi powinna być wykonywana z najwyższą ostrożnością”.

Nawet na Zachodzie było wiele przypadków, w których filmowcy niesprawiedliwie traktowali zdrowie psychiczne. Promując film Split z 2016 r. – w reżyserii M Night Shyamalana – aktor James McAvoy zrobił gafę, mówiąc, że przygotowując się do swojej roli (grał osobę cierpiącą na dysocjacyjne zaburzenie tożsamości lub „DID” z 24 różnymi alter), mógł nie znaleźć nikogo z DID, kto by usiadł i rozmawiał z nim, aby lepiej zrozumiał swoją rolę. „Spędziłem trochę czasu z niektórymi lekarzami i było to do pewnego stopnia przydatne… To, czego naprawdę potrzebowałem, to spędzać czas z osobami z DID” – powiedział podczas wywiadu dla Today.

W filmie postać McAvoya uprowadza troje nastolatków, a Shyamalan prawie przedstawia go jako zagrożenie społeczne, podczas gdy w dużej mierze rozumie się, że DID jest wynikiem ostrej, powtarzającej się i konsekwentnej traumy – może być każdym rodzajem nadużycia – które może spowodować ludzki umysł zmieniać i rozwijać alter, za pomocą których można chronić żywiciela. W tym sensie osoba z DID nie stanowi większego zagrożenia niż ktokolwiek inny.

Dlaczego więc tak wiele filmów wciąż się myli?

„Chociaż w XXI wieku osiągnęliśmy doskonałe wyniki w zrozumieniu chorób psychicznych – a istnieją sposoby leczenia ciężkich chorób, takich jak schizofrenia, poprzez psychofarmakologię, metody terapeutyczne, operacje stereotaktyczne itp. – media nie wyrosły z przedstawiania zdrowia psychicznego . Może to wynikać z kilku powodów, takich jak brak zainteresowania badaniami, skupienie się na punktach sprzedaży, a nie na udzielaniu informacji” – powiedział dr Kohli.Zgadzając się z nią, dr Parikh powiedział, że komedia często odbiera widzowi poczucie empatii i wrażliwości. „[Zdrowie psychiczne w filmach] jest również przedstawiane jako wyjaśnienie przemocy, przestępczości i psychopatii. Ponownie wpisuje się w stereotyp choroby psychicznej. Powoduje to, że ludzie bardziej boją się innych osób cierpiących na choroby psychiczne, wpajając dyskryminację zmysłową – powiedział.

Lekarz zwrócił również uwagę na wadliwy wizerunek psychologów, psychiatrów i leków. „Zwykły psycholog miałby ustrukturyzowane środowisko, jeśli chodzi o terapię. Nie będzie to spacer po plaży (jak pokazuje Drogi Zindagi, 2016). Musi być do tego podejście naukowe. Na całym świecie jednym z głównych powodów, dla których ludzie nie szukają pomocy, nawet gdy mają problemy, jest poczucie, że będą dyskryminowani i obwiniani. Media mają możliwość, ze względu na swój masowy urok, przedstawiać zdrowie psychiczne w delikatny sposób.

„Możesz mieć własne kreatywne sposoby dzielenia się informacjami poprawnymi pod względem merytorycznym, ale nie powinno to odbywać się kosztem przekroczenia granicy, jeśli chodzi o napiętnowanie i dyskryminację” – powiedział.

Wiele rzeczy może się nie udać w przypadku filmu, który ma złe/mylące podejście do problemu ze zdrowiem psychicznym. Zastanawiając się nad tym, Arouba Kabir, doradca zdrowia psychicznego i trener odnowy biologicznej, dodał, że nasze społeczeństwo nie bierze pod uwagę kogoś, kto walczy z problemami zdrowia psychicznego, i że „narracja filmowa” ma „ogromny potencjał do pewnego postrzegania pojęcie „o problemie”. „Jeśli film błędnie przedstawia problem ze zdrowiem psychicznym, życie społeczne osoby walczącej z tym schorzeniem byłoby obłąkane, a ludzie tagowaliby, wyrzucali ich na margines i kpili z nich lub czynili z nich temat humoru i zachowywaliby się z nimi inaczej – wszystko to dodaje do ich codziennych zmagań” – wyjaśniła.

Kabir powiedział, że ponieważ kino Bollywood w dużej mierze obraca się wokół humoru lub dramatu jako głównego gatunku, przedstawianie problemów w takim świetle, aż do momentu, w którym jest „wyjaśnione”, biorąc pod uwagę, że reżyseria filmu „bierze odpowiedzialność za normalizację stanu, aby zwiększyć akceptację, a ludzie nie „nie patrzcie na tę „podekscytowaną” wersję choroby”. „Ale nadal powiedziałbym, że musimy być na to wyczuleni, ponieważ jest to obszar napiętnowany i zamiast unieważniać go, musimy go zweryfikować”.

„Podejście nie może być „słuszne” lub „niewłaściwe”, ponieważ może na nas wpływać subiektywność lub moralność. Musimy skupić się na tym, czy obecne podejście jest pomocne, czy nie. Podejście to jest pomocne z punktu widzenia rozrywki, humoru i dramatu, ale bardzo nieprzydatne ze względu na brak naukowego, a nawet realistycznego podejścia. Ale biorąc pod uwagę, że jest to film i dzieło fikcji lub adaptacja rzeczywistości, która została udramatyzowana – o czym widzowie często zapominają – musimy znaleźć lepsze podejście” – zaproponował dr Kohli, dodając, że nie potrzebujemy filmów, które „wielbią seryjny morderca lub psychoza”, ale te, które „odstygmatyzują pomoc, dają nadzieję, wykazują subtelne oznaki depresji, niepokoju, a mimo to niosą nadzieję dzięki przedstawieniu leczenia, a także pozytywów, takich jak przyjaźnie, miłość i wsparcie”.

bbabo.Net