Kraje i przyczyny arabskie cierpią z powodu braku sprawiedliwości, równości i solidarności w regionie.

Moja praca dyplomaty i międzynarodowego urzędnika państwowego wymagała spędzenia wielu lat poza domem. Miałem szczęście podróżować po świecie i poznać wiele kultur i narodów.

Być może jedną z najważniejszych lekcji, jakich się nauczyłam, która ukształtowała moją wizję i moje myślenie, jest to, że – wbrew obiegowej mądrości – jesteśmy jedną ludzką rodziną. Nasze nadzieje i obawy są takie same. Nasza radość i smutek też są takie same. Nasze podstawowe wartości sprawiedliwości, równości i solidarności nie różnią się, niezależnie od wyznania, pochodzenia etnicznego, języka czy koloru.

Zapytaj ludzi w dowolnym miejscu o ich lęki i aspiracje, a ich odpowiedź będzie identyczna, z wyjątkiem kilku drobnych różnic. Gdyby ta prosta, ale głęboka prawda została naprawdę zaakceptowana, nie bylibyśmy świadkami takiej przemocy, prześladowań, nędzy i niekończących się tragedii. Innymi słowy, gdybyśmy zrozumieli, że równość, sprawiedliwość i solidarność są drogą do naszego zbawienia, świat byłby innym miejscem, czy to w stosunkach między państwami, czy między narodami wszędzie lub w każdym państwie.

Przyczyny arabskie utracone w tłumaczeniu

Kiedy patrzę na wpływ braku równości, sprawiedliwości i solidarności na nasze sprawy arabskie, w tym niesprawiedliwość poniesioną przez naród palestyński i zagrożenie stwarzane przez izraelski program broni jądrowej Często zastanawiam się, czy stosunek świata do naszych spraw regionalnych byłby inny, gdyby nasza koncepcja bezpieczeństwa narodowego opierała się na dobru publicznym, a nie podlegała osobistym zachciankom.

Zadaję sobie również pytanie, czy społeczność międzynarodowa zareagowałaby inaczej na nasze uzasadnione obawy, gdyby nasze wzajemne relacje były stałe i nie podlegały sezonowym zmianom – gdyby to, co mówiliśmy publicznie, było tym samym, co robiliśmy za zamkniętymi drzwiami, czy nasze narody były uważane za źródło siły, a nie obciążenie, które musimy zawierać, a jeśli zrozumiemy, że większość nieporozumień kończy się pojednaniem, co oznacza, że ​​bez względu na to, jak zaciekła wrogość, nie powinniśmy palić naszych mostów.

Zastanawiam się również, czy coś by się zmieniło, gdyby nasze decyzje opierały się na dokładnej ocenie naszego wspólnego interesu i narodowej polityce bezpieczeństwa, która uwzględniała nasze zdolności miękkiej i twardej siły oraz wagę wyczucia czasu w podejmowaniu strategicznych decyzji.

Jeśli chcemy, aby świat się o nas troszczył, musimy dbać o świat. W wielu kwestiach globalnych, w tym wyścigu zbrojeń nuklearnych, zmian klimatycznych, rewolucji technologicznej i praw kobiet, nie jesteśmy aktywnymi uczestnikami toczącej się debaty, chyba że wierzymy, że ma to na nas bezpośredni wpływ. A nawet kiedy uczestniczymy, często dzieje się to z wąskiej perspektywy regionalnej i w języku, którego reszta świata nie rozumie.

Znaczenie równości i sprawiedliwości

Jeżeli przeanalizujemy wszystkie arabskie powstania w ciągu ostatniej dekady, okaże się, że dążenie do równości i sprawiedliwości było siłą napędową wszystkich tych buntów, w których system nie tolerował żadnych inne sposoby wprowadzania zmian. Pomimo nieustających wysiłków w regionie, aby przedstawić arabską wiosnę jako spisek i zwiastun chaosu, nie mam wątpliwości, że powróci ona w takiej czy innej formie, dopóki nie zostaną rozwiązane jej przyczyny. Tunezja i Sudan to aktualne przypadki w pkt

Znaczenie równości wyrażane przez arabskie powstania na różne sposoby można podsumować w następujący sposób: Wszyscy jesteśmy równi w naszym „przynależności do ojczyzny”, co uprawnia nas do bycia partnerami w jej zarządzaniu; zasada sprawiedliwości musi być przestrzegana, a prawa każdego człowieka szanowane bez dyskryminacji.

Uczestnictwo w zarządzaniu oznacza system dobrego zarządzania, który gwarantuje równość, pluralizm, przejrzystość, odpowiedzialność, rotację władzy, niezależne sądownictwo, silne społeczeństwo obywatelskie i wolne media. Demokracja nie jest systemem doskonałym, ale jest najlepszym, na jaki wymyślił współczesny świat, aby osiągnąć godność człowieka.

System demokratyczny w żadnym wypadku nie ogranicza się do urny wyborczej; jest to całościowy paradygmat oparty na instytucjach, a nie jednostkach. Wymaga od społeczeństwa obywatelskiego podnoszenia świadomości kultury demokracji i konsolidacji jej praktyk. Wymaga to jednak przede wszystkim prawdziwego konsensusu w sprawie umowy społecznej, która gwarantuje wszystkim wolność, równość i godność.

Demokracja zawsze będzie pracą w toku, którą należy dostosować do doświadczeń w terenie. Istnieją różne modele jego stosowania, niemniej jednak istnieją minimalne kryteria tego, co można nazwać „systemem demokratycznym”, w szczególności wolność wypowiedzi i przekonań, gwarancje wykonywania praw obywatelskich i politycznych, w tym zakładanie partii oraz niezależnych związków i stowarzyszeń.Kiedy próbujemy symulować demokrację w naszym regionie, często przeskakujemy do wyborów, zanim zbudujemy niezbędne ramy i instytucje, które gwarantują im wolność, uczciwość i prawdziwą reprezentację. Zazwyczaj pieczęć naszej „wyjątkowej” kultury odciskamy na naszej marce demokracji, co przekłada się na zmiażdżenie wszelkiej opozycji.

W ten sposób oszukujemy siebie, ale nie świat. Traktowanie różnic poglądów jako „zagrożenie”, a tych, którzy się sprzeciwiają, jako „wrogów”, których należy zemścić, to gra o sumie zerowej, w której wszyscy przegrywają. „Bitwa” pomysłów jest sposobem na zachęcenie do kreatywności i postępu. Różne wizje są niezbędne i zdrowe.

Zrozumienie praworządności

A co ze sprawiedliwością? Powinna być rozumiana jako abstrakcyjne reguły wydawane przez swobodnie wybraną władzę ustawodawczą i obowiązujące wszystkich bez wyjątku. Prawa powinny być zakotwiczone w sprawiedliwości, a nie narzędziach w służbie władzy. Doświadczenia większości krajów arabskich pokazują, że przed nami jeszcze długa droga, zanim osiągniemy „rządy prawa” jako powszechnie akceptowane i zdefiniowane.

W odniesieniu do poszanowania praw człowieka nadal nie widzimy symbiotycznego związku między wolnością a godnością człowieka. Ponadto powinniśmy zrozumieć, że wzmacnianie pozycji ludzi jest podstawą bezpieczeństwa, stabilności i postępu.

Musimy zaakceptować fakt, że prawa polityczne, obywatelskie, gospodarcze, społeczne i kulturalne zawarte w międzynarodowych konwencjach praw człowieka są uniwersalne, niepodzielne i niepodlegające negocjacjom. Musimy również przyznać, że żaden region nie jest „wyjątkowy” i że prawa człowieka nie powinny być wykorzystywane jako karta przetargowa w geopolityce. Prawa człowieka to prawa każdego człowieka.

Oto niektóre z podstawowych koncepcji, które zanikają w dużej części naszego świata arabskiego, mimo że są kluczem do naszego „renesansu”. Związek między dobrym rządzeniem a postępem jest niewątpliwy.

Istnieje kilka podstawowych prawd, które powinniśmy przyjąć, jeśli chcemy poprawić nasze życie: nikt nie posiada ostatecznej prawdy; świętość życia jest absolutna; wszyscy ludzie mają równe prawa; prawa człowieka są niezbywalne; nauka jest kluczem do postępu; ubóstwo jest formą przemocy; współczucie i tolerancja są istotą człowieczeństwa; i w końcu nie ma alternatywy dla wspólnego życia.

Współpraca międzynarodowa jest koniecznością

Te wartości i podstawowe prawdy powinny być naszym kompasem w domu, a także w naszych interakcjach z resztą świata. Oznacza to wspólne stawienie czoła globalnym wyzwaniom, przed którymi stoimy, w tym zmianom klimatu, broni masowego rażenia, terroryzmowi, pandemii, przestępczości zorganizowanej i bezpieczeństwu cybernetycznemu. Współpraca w zglobalizowanym świecie jest zarówno praktyczną koniecznością, jak i imperatywem etycznym, ponieważ żaden kraj, bez względu na jego potęgę, nie jest w stanie samodzielnie poradzić sobie z tymi zagrożeniami.

Szkoda, że ​​często nasze słowa nie pasują do naszych działań. Na przykład wszyscy są świadomi kryzysu klimatycznego, ale tylko nieliczni są gotowi zrobić wszystko, aby się z nim zmierzyć. Wszyscy ostrzegają przed niebezpieczeństwem pandemii, ale jednocześnie widzimy toksyczny nacjonalizm i rażącą dyskryminację w produkcji i dystrybucji szczepionki.

Dopóki nie zresetujemy naszego zbiorowego sposobu myślenia i nie dokonamy radykalnych zmian w systemie międzynarodowym, aby był bardziej sprawiedliwy i sprawiedliwy, obawiam się, że będziemy nadal podążać ścieżką, która może prowadzić do naszego autodestrukcji.

Wersja tego artykułu została po raz pierwszy opublikowana w języku arabskim na stronie internetowej Mubashera.

Poglądy wyrażone w tym artykule są poglądami autora i niekoniecznie odzwierciedlają stanowisko redakcyjne.

bbabo.Net