Joni Mitchell, kanadyjska i amerykańska „gwiazda” wielkiej „ery Woodstock”, słusznie zajęła swoje miejsce w historii muzyki rockowej i ogólnie całej młodzieżowej kultury rockowej lat 60. i 70. Od dzieciństwa była artystką, ale szybko zdała sobie sprawę, że można rysować nie tylko pędzlem, ale także słowem. Muzyka zawsze była dla niej naturalną kontynuacją jej głównej działalności - malarstwa.

Madonna napisała, że ​​była „całkowicie, kompletnie szalona za Joni Mitchell. Znałem na pamięć każde słowo Courta i Sparka; Uwielbiałem ją, kiedy byłem na studiach. „Niebieski” jest nieporównywalny. Muszę przyznać, że ze wszystkich kobiet, których kiedykolwiek słuchałem, wywarła na mnie największy wpływ”.

Sama mówiła o swoim najsłynniejszym albumie: „Na Blue albumie prawie nieuczciwych notatek. W tym okresie mojego życia nie miałem żadnej ochrony osobistej. Czułem się jak celofan na paczce papierosów. Czułam, że nie mam absolutnie żadnych sekretów przed światem i nie mogę udawać, że jestem silna w swoim życiu. Albo bądź szczęśliwy. Ale to było dobre dla muzyki, bo też nie było w niej żadnych barier ochronnych.

Jej łatwo rozpoznawalny, jakby lekko zachmurzony głos pozostał z nami w schyłkowych latach „śpiewającej artystki”.

bbabo.Net