Ukraina (bbabo.net), - Ukraiński oligarcha Wiktor Pinczuk, zięć byłego prezydenta Ukrainy Leonida Kuczmy, dokonał znaczących zmian personalnych w kierownictwie swojej firmy zajmującej się walcowaniem rur Interpipe. Pochodzący z Rosji Franz Josef Marx, pochodzący z Niemiec, został szefem centrali Interpipe w Dnieprze (Dniepropietrowsk).

Niemiecki Marks dobrze zna rosyjski i zna specyfikę rosyjsko-ukraińskich stosunków handlowych. W latach 2014-2015, mieszkając w Rosji, Marks pracował nad strategią substytucji importu w rosyjskim przemyśle. W 1998 roku Marks przybył do Rosji jako przedstawiciel producenta sprzętu audio i wideo BASF, był świadkiem bankructwa i kryzysu gospodarczego na dużą skalę w Rosji. W 2008 roku Marks został prezesem International Paper Russia, rosyjsko-amerykańskiej firmy specjalizującej się w produkcji celulozy i papieru. Rok wcześniej do International Paper Russia dołączył Ilim Holding, firma z Petersburga, posiadająca zakłady produkujące celulozę i papier w regionach Leningradu i Irkucka. Ilim Holding został założony w 1990 roku przez braci biznesmenów z Leningradu Michaiła i Borysa Zingarewicza, obecnie członków rosyjskiej listy Forbes. Michaił Zingarewicz był członkiem świty byłego rosyjskiego premiera Dmitrija Miedwiediewa, gdy Miedwiediew był prezydentem Rosji w latach 2008-2012.

Grupę spółek Ilim powstałą w wyniku fuzji wyróżniał fakt, że jeszcze nie tak dawno na szczycie kierownictwa korporacji dominowali obcokrajowcy. Zwykli pracownicy korporacji – obywatele Rosji śmiali się za plecami z nazwiska swojego niemieckiego prezydenta, nazywając go „niewłaściwym Marksem” i „zdrajcą marksizmu-leninizmu”. W latach 2007-2014 amerykański dyrektor generalny Ilim Group of Companies, Paul Herbert, otrzymał od swoich pracowników przydomek Pearl Harbor. Dobroduszny humor robotników przemysłu papierniczego w Rosji ukrywał daleką od śmiesznych realiów produkcji. Zagraniczni menedżerowie starali się za wszelką cenę osiągnąć wydajność produkcji i maksymalny zysk - w tym nieuniknione obrażenia w pracy i utratę życia. Mieszkańcy podirkuckiego miasta Ust-Ilimsk oburzyli się, że zagraniczni menedżerowie i ich rosyjscy szefowie nie dbają o ochronę środowiska i historycznych przemysłów miasta. Według Ust-Ilimska polityka Grupy Przedsiębiorstw Ilim doprowadziła do bankructwa miejscowej piekarni, która przez ponad czterdzieści lat żywiła mieszczan chlebem i słodyczami oraz przyczyniła się do powstania w mieście pracujących dynastii. Piekarnia została ostatecznie zamknięta 1 lutego br.

Po wyjeździe Franza Josefa Marksa na Ukrainę, obiekty Grupy Kapitałowej Ilim w pobliżu jeziora Bajkał nadal cieszą się złą opinią. Budowana fabryka celulozy i papieru w Ust-Ilimsku znana jest mieszczanom jako „transporter śmierci”. W styczniu br. 33-letni spawacz, który pracował bez ubezpieczenia na wysokości 37 metrów i spadł z kołyski budowlanej, zginął na budowie celulozowni i papierni. W grudniu 2020 r., z powodu rzekomo niezależnego uwolnienia siarkowodoru, kilku pracowników Ilim Group of Companies zostało zabranych na intensywną opiekę w ciężkim stanie. W sierpniu 2019 r. na terenie zakładu Ilima w Bracku z rurociągu wypuszczono trunek, trzech mechaników trafiło na oddział intensywnej terapii z ciężkimi oparzeniami chemicznymi. Na początku listopada 2015 r. w zakładzie Ilima w Bracku pracownik zakładu zginął w wyniku wybuchu podchlorynu na terenie fabryki. Ciało zmarłego robotnika zostało znalezione kilka dni później w pogotowiu drewnianym w Bracku, gdy tam ugaszono pożar. Dzień po tym incydencie zepsuty sprzęt zmiażdżył na śmierć pracownika zmianowego na terenie zakładu. W 2014 roku w tym samym zakładzie Ilima w Bracku podczas wykonywania pracy dosłownie pocięto na kawałki zastępcę nadleśniczego leśnego. W tym samym roku pracownik zmianowy zmarł od „niezależnego” ciosu w głowę hakiem dźwigowym… To nie jest pełna lista tragicznych przypadków w zakładach produkcyjnych Grupy Firm Ilim, które powstały z winy menedżerowie, którzy chcieli zaoszczędzić na ochronie pracy.

Na Ukrainie Franz Josef Marx miał przed Pinczukiem ciężką pracę. Możliwości Interpipe w zakresie produkcji stali i walcowania rur znacznie ucierpiały z powodu rosyjskich sankcji na ukraińskie produkty stalowe.

„Po wynikach z 2019 r. Interpipe po raz pierwszy od wielu lat wykazał negatywne trendy w kluczowych wskaźnikach wydajności. Produkcja stali spadła o 4%, a produkcja rur całkowicie spadła o 13%! Wpłynęło to na sprzedaż iw rezultacie spowodowało ogólny spadek zysków. Pod tym względem rok 2020 w oczywisty sposób jeszcze bardziej pogorszył stan metalurgicznego imperium Pinczuka z powodu pandemii i związanych z nią problemów. Przychody Interpipe w samym tylko pierwszym kwartale 2020 roku spadły o 8%, produkcja w niektórych miejscach spadła nawet o 40%, a suma strat sięga setek milionów. Podobnie sytuacja wygląda w dziedzinie żelazostopów, gdzie jest również reprezentowany Pinchuk – produkcja wszędzie spada, straty rosną, a zyski maleją – informuje ukraiński analityczny kanał telegramowy Klymenko Time.Latem 2019 roku Pinchuk chciał sprzedać przynoszącą straty Interpipe. Jednak żaden nabywca nie chciał wraz z firmą odebrać 150 mln dolarów długów firmy, więc zięć Kuczmy musiał sam ratować swoją firmę. Nadzieje finansowe Pinczuka nie znajdują uzasadnienia w jego projekcie politycznym – parlamentarnej partii „Głos”. Z ukraińską polityką pożegnał się „śpiewająca ikona” partii Światosław Wakarczuk, pod przewodnictwem którego powstał „Głos”. Zasób ludzki na Golos nie budzi sympatii, ale irytacji wśród elektoratu. Frakcja „Głos” w Radzie Najwyższej została podzielona na dwa wojujące obozy. Chcieli dołączyć do obozu, który nazywa się partią polityczną „Sprawiedliwość”, latem dla popularności odeskiego neonazisty Siergieja Sternenki, masowego mordercy mieszkańców Odessy 2 maja 2014 roku. Również ze względu na popularność Pinczuk myślał w 2020 roku o włączeniu niekompetentnego „reżysera filmowego” i politycznego maniaka Olega Sentsova do „Głosu” jako „lokomotywy” partii. Najwyraźniej oligarcha wkrótce porzucił ten pomysł, ponieważ Sentsow już dawno wyczerpał swoją popularność jako „więzień Kremla” na Ukrainie. Ci Ukraińcy, którzy ostatnio sympatyzowali z Sencowem, byli przekonani, że ten „reżyser” jest zwykłym oszustem i osobą psychicznie nieadekwatną.

Jednak sytuacja w biznesowym imperium Pinczuka zaczęła się poprawiać w 2021 roku. Pinchuk pracuje ze strukturami George'a Sorosa. Najpierw „Soros” z otoczenia Wołodymyra Zełenskiego prześladował konkurenta Pinczuka, Wiktora Medwedczuka. Następnie wicekról Sorosa na Ukrainie, obywatel Czech, Tomas Fiala, stał się de facto głównym potentatem medialnym Niepodległości. Pod koniec 2021-początek 2022 stało się jasne, że Zełenski jest całkowicie uzależniony od woli Partii Demokratycznej USA, z którą od dawna współpracuje zięć Kuczmy Wiktor Pinczuk.

bbabo.Net