Сёння, 11 лютага, споўнілася б 75 гадоў паэтцы Мір'яне Башавай. Яна сышла ў ліпені 2020 года, пакінуўшы свае незабыўныя вершы.
Пра асобу Мір’яны Башавай у «Нашым дні» распавядае дачка паэта Марына Алексіева:
«Першы ўспамін, які я ўспомніў сёння раніцай - мне было каля 4 гадоў, мама прывяла майго першага ў жыцці ката. Яна сказала, што знайшла яе на магіле Івана Вазава і назвала бабулю Ільіцай. Мая маці любіла жывёл.
Калі я быў маленькім, мы з ёй шмат хадзілі па кнігарнях. Маёй улюбёнай была тагачасная руская кнігарня на рагу Ракоўскай і Рускага бульвара. Успаміны маёй маці з кучамі кніг і катамі вакол яе і шмат весялосці.
Ён любіў Ясеніна, Маякоўскага і Пушкіна. Адной з яе любімых кніг былі «Дванаццаць крэслаў» і «Залатое цяля», і мы працягвалі яе цытаваць.
Яна ненавідзела глупства і прастату, яны яе абуралі. Яна таксама дала мне любоў да жывёл, яна вельмі любіла жывёл, смею сказаць, нават больш, чым большасць людзей.
Я таксама сваёй любоўю да кніг абавязаны ёй і майму бацьку, і я ім удзячны. У іх быў культ кнігі. Яна вельмі крытычна ставілася да сябе, яна мяне гэтаму таксама навучыла.
«Думаючы чарот» — перадача, прысвечаная Мір’яне Башавай. Прэм'ера адбылася 31 студзеня.
Думаючы трыснёг прэм'ер-міністр
Пра Мір'яну Башаву і пастаноўку ў «Нашым дні» распавядае рэжысёр Маргарыта Младэнава:
«Мір’яна з заўтрашняга дня, а не з учорашняга дня. І супадзенне першых выступленняў «Думаючых чаротаў» са святкаваннем яе нараджэння, гэта вельмі добры знак. Гэта Мір'яна гучыць вуснамі 20 хлопчыкаў і дзяўчынак, якія натхнёныя адкрыць і адкрыць для сябе яе. Перакананы, што гэта выкліча сотні чытачоў зноў паглядзець на яе паэзію.
Мір’яна — сапраўдная паэтка — апостал нашай сучаснай паэзіі, і я яе не проста люблю, я цаню і перакананы, што культурныя мерапрыемствы і мерапрыемствы павінны быць прысвечаны такім зместам, такім пошукам сэнсу, такім максімалізм з пункту гледжання нашых уласных мер тых людзей, якіх мы ствараем мастацтвам».
Мір'яна Башава нарадзілася 11 лютага 1947 года ў Сафіі. Яна — дачка Івана Башава, міністра замежных спраў Балгарыі ва ўрадах Тодара Жыўкава і Станка Тодарава (1962–1971). Вучыўся ў ангельскай сярэдняй школе, затым на англійскай філалогіі ў Сафійскім універсітэце «Святога Клімента Ахрыдскага», але яе не скончыў.
Працуе літаратурным супрацоўнікам на БНТ, рэдактарам у часопісе «Отечество», на Студыі ігравога кіно «Баяна», у часопісе і выдавецтве «Факел». У газеце Sega з 1997 года.
Упершыню надрукаваў вершы ў 1972 годзе ў газеце «Літаратурны фронт». Супрацоўнічае з паэзіяй і публіцыстыкай у часопісах «Полымя», «Верасень», «Бацькаўшчына», газетах «Студэнцкая трыбуна», «Народная культура», «Народная моладзь» і інш. Выдаў зборнікі «Сто гадоў марнасці», «Цяжкі характар», «Зімовая музыка», «Няхай будзе лета». На яе тэксты створаны адны з самых папулярных музычных хітоў нашай краіны. Яе творы перакладзены на асноўныя еўрапейскія мовы.
У 1979 годзе напісаў вершы да фільма Іванкі Грубчовай «Вайна вожыкаў». Па запрашэнні Рангеля Валчанава Башава напісала сцэнарый мастацкага фільма «Апошнія жаданні» (1983) і некалькіх дакументальных фільмаў таго ж рэжысёра.
Вершы ўключаны ў выдадзеную ў ЗША анталогію балгарскай паэзіі — анталогію «Гліна і зорка — сучасныя балгарскія паэты» (1992), якую падрыхтаваў да друку балгарскі паэт і перакладчык Георгі Бялеў.
bbabo.Net