Расія (bbabo.net), - Народная артыстка Беларусі Вольга Клебановіч вось ужо 55 гадоў верная адным падмосткам - сцэне Нацыянальнага акадэмічнага драматычнага тэатра імя М. Горкага. А яшчэ яна па-ранейшаму запатрабавана ў кіно і на тэлебачанні. У мінулым годзе Вольга Клебановіч паспрабавала сябе ў ролі рэжысёра: на сцэне роднага тэатра паставіла "Братоў Карамазавых". На чарзе яшчэ адна прэм'ера. І зноў па рускай класіцы.
Вольга Міхайлаўна, "Братам Карамазавым" ужо тры месяцы. І кожны раз - поўная зала ўдзячных гледачоў. Самі задаволены спектаклем?
Вольга Клебановіч:Я вельмі чакала прэм'еры. Але мяне нагнаў каранавірус, дзесяць дзён прыйшлося правесці ў лякарні. Ведаеце, што мяне ўражвала на першых паказах? Поўная цішыня ў залі. Гледачы сядзелі як зачараваныя, уважліва слухаючы гэты вялікі тэкст. Таму нават калі ў мяне нешта і не атрымалася, Фёдар Міхайлавіч сваёй узрушаючай літаратурай усё выратаваў. Наогул, я задаволеная сваім першым рэжысёрскім досведам нават у плане ўзаемадзеяння з калегамі. Іх увага і давер дарагога каштуюць. Яны сапраўды імкнуцца пражыць гэтую гісторыю, поўнасцю пагрузіцца ў глыбіню літаратуры Дастаеўскага.
Перад тым як прыйсці на спектакль, гледачам варта прачытаць раман?
Пасля Дастаеўскага, чула, у вас у планах Тургенеў?
Вольга Клебановіч: Так, першага сакавіка, калі ўсё будзе па плане, прыступаю да "Месяца ў вёсцы". Мы не выпадкова "пайшлі" па класіках. Да гэтага некалькі гадоў тэатр захапляўся лёгкім жанрам, робячы спектаклі, каб дагадзіць гледачам. Быў няпросты час: рамонт, каранавірус... А цяпер, на мой погляд, з'явілася запатрабаванне абмывання класікай. Тым больш што ў наступным сезоне тэатру 90 гадоў.
І ў вас у верасні таксама прыгожы юбілей - 55 гадоў служэння ў тэатры.
Вольга Клебановіч: Праўда? Нават не лічыла, калі сапраўды. Некаторыя калегі, бывае, наракаюць: "Як хутка праляцела жыццё, не хапіла чакай нічога ўсвядоміць..." Я такога сказаць не магу. У мяне вельмі насычанае, я б нават сказала, паўнакроўнае жыццё. Па-першае, мне павезла: абрала прафесію, якая мне па плячы. Скажу нават крышачку нахабна: я на сваім месцы, і мяне гэта радуе. Кожны сезон напоўнены вялікімі цудоўнымі ролямі, прызнаннем гледачоў, любоўю калег. Па-другое, нягледзячы на загружанасць у тэатры, я прымудрылася нарадзіць двух цудоўных дзяцей, была замужам за зусім выдатным чалавекам... Куды ўжо лепш? Застаецца толькі Пану падзякаваць за такую цудоўную дарожку. А яшчэ, калі ўсё складзецца, улетку набяру ў акадэміі мастацтваў акцёрскі курс. Тэатру патрэбна таленавітая моладзь.
А вы ж самі сталі вядомай, яшчэ нават не пачаўшы граць у тэатры - проста з'явіліся на вокладцы "Агеньчыка", часопіса са шматмільённым тыражом.
Вольга Клебановіч: Я вучылася на другім курсе тэатральна-мастацкага інстытута, калі ў Мінск прыехаў фатограф з Масквы. Шукаў студэнтку, якая ўвасабляла б сабой Беларусь. А ў мяне дзве касы і круглая мордачка... Так маё фота з'явілася на вокладцы. Што потым пачалося, вы не ўяўляеце! Пісалі з войска, з турмаў, лісты прыносілі мяшкамі. Мама неяк спытала: "Ты будзеш усё гэта чытаць?" На што я адказала: "Вядома, буду! Трэба паважаць людзей".
Як вы пазнаёміліся са сваім будучым мужам, вядомым акцёрам Аляксандрам Дзянісавым?
Вольга Клебановіч: Аднойчы рэжысёр Валерый Пазнякоў, да якога ў Мінск прыехаў Саша Дзянісаў, паклікаў мяне і кажа: "Вольга, ідзі пазнаёмся са сваім будучым мужам". А я яму жартам: "Так? Ну тады яму трэба заняць чаргу". Аднак пасля рэпетыцыі Аляксандр ужо чакаў мяне: "Можа, вы пакажаце мне горад?" Так усё і пачалося. І працягвалася шэсць гадоў. Бо сэнс жыцця для мяне быў у тым, каб асвоіць прафесію.
Цяпер як рэжысёр я здала "Братоў Карамазавых", потым будзе "Месяц у вёсцы" Тургенева
Але Аляксандр у выніку дабіўся свайго?
Вольга Клебановіч: Ён пайшоў іншым шляхам: пачаў хадзіць у госці да маёй мамы. То яны пяльмені варылі разам, то бульбу смажылі... І мама зусім паплыла, хавала ад мяне любоўныя лісты астатніх прыхільнікаў... Неяк адчыняю я дзверы, а на парозе стаяць Саша і Гена Аўсяннікаў (). Гена кажа: "Добры дзень, я сват. У вас тавар, у нас купец".
Два вядомыя акцёры ў адной сям'і. Як вы дзялілі абавязкі?Вольга Клебановіч: Калі ў мяне спектакль, Саша і мама з дзецьмі. Калі ў Сашы здымкі і ён ляціць кудысьці, значыць, я застаюся на службе нашай сямейнай ідыліі. І нават пасля здымак у "Дзяржаўнай мяжы", калі да яго была павышаная ўвага, на сям'і гэта ніяк не адбілася.
Вернемся да тэатра. У бягучым рэпертуары ў вас чатыры спектаклі. Гэта шмат ці мала?
Вольга Клебановіч:Зараз, калі ўсе хварэюць, я выходжу на сцэну нават часцей, чым трэба. Гуляю ў асноўным лірыка-камедыйныя ролі, хаця трагедыйных у мяне ў свой час было дастаткова: напрыклад, у "Знаку бяды" па Васілю Быкаву, у спектаклі "Вяртанне ў Хатынь" Алеся Адамовіча. Пакуль жа ад такіх роляў проста адпачываю. Цяпер як рэжысёр здала "Братоў Карамазавых", потым будзе "Месяц у вёсцы" Тургенева. Затым, магчыма, з'явіцца якая-небудзь вялікая роля, каб я, так бы мовіць, паўстала з попелу.
У кіно, ведаю, гэты сезон вы прапускаеце...
Вольга Клебановіч: Так, берагуся як магу. Я і так на сцэне без маскі. Таму на ўсе прапановы аб здымках пакуль гавару "не". Задавальняюся малым, у мяне няма жадання зарабіць усе грошы свету. Ёсць акцёры, якія не могуць спыніцца, ім трэба больш і больш. Я не з іх ліку. Мне хапае працы ў тэатры. Запатрабаванасці ў кіно таксама дастаткова. Часта клічуць і на галоўныя ролі, і ў эпізоды, і на кіроўныя ролі - мамы, бабулі галоўнага героя. Мне пашанцавала папрацаваць з усімі таленавітымі савецкімі і пазней - расійскімі рэжысёрамі. Знялася ў двух фільмах у Валерыя Тадароўскага. У "Адлігі" была роля другога плану, у "Палюбоўніку" эпізод. Тадароўскі - цудоўны, найталенавіты чалавек, гэта даўно ўсім вядома.
25 лютага ў вас дзень нараджэння - "дзве сямёркі", як вы кажаце. Прыгожая дата.
Вольга Клебановіч: Вельмі. Свайго ўзросту я не саромеюся і не хаваю. Да кожнага года жыцця стаўлюся з павагай. Дзве сямёркі - гэта добра, але дзве дзявяткі будзе яшчэ лепш.
Жадаеце ведаць больш аб Саюзнай дзяржаве? Падпісвайцеся на нашы навіны ў сацыяльных сетках.
bbabo.Net