Расія (bbabo.net), - Калі з вялікай нацяжкай лічыць мюзікл забаўляльным жанрам, то гэта менш за ўсё ставіцца да фільма Боба Фосса "Кабарэ". 13 лютага карціне стукнула роўна паўстагоддзя, а яе актуальнасць з кожным годам толькі ўзрастае.
Яе дзеянне адбываецца ў Берліне часоў Веймарскай Рэспублікі ў 1931 годзе, калі нацысцкая партыя пайшла ў рост. І тое, як насенне фашызму імкліва прарастае ва ўсіх, нават самых мірных сферах жыцця, перададзена праз будні невялікага берлінскага кабарэ: неўзаметку, ва ўнісон з тым, што адбываецца на вуліцах, змяняецца яго рэпертуар, тон фрывольных песенек становіцца ўсё больш жорсткім і агрэсіўным.
Сваё жыццё цяпер знакаміты сюжэт пачаў у кнізе Крыстафера Айшэрвуда "Берлінскія гісторыі", заснаванай на асабістым досведзе аўтара, які некалькі гадоў пражыў у Нямеччыне 30-х. Там назіраў станаўленне нацызму, там зблізіўся з дзівай з кабарэ - як і ён сам, англічанкай. Апісаная ў кнізе гісторыя дала аснову для п'есы 50-х "Я - фотаапарат". А ў 1966 годзе на Брадвеі з'явіўся мюзікл "Кабарэ" з музыкай Джона Кандэра і Фрэда Эба ў пастаноўцы Гаральда Прынса, дзе ангелец Крыс ператварыўся ў амерыканца Кліфа, а дэкадэнцкі Кіт-Кат-Клуб стаў люстэркам гістарычнай традыцыі. Гэтая арыгінальная версія мюзікла атрымала восем прэмій "Тоні" і натхніла Боба Фосса на стварэнне фільма. У ёй пачаўся ўзлёт маладога акцёра Джоэла Грэя, якога мы ўсе ведаем па ролі канферансье ў карціне Фосса.
Восем "Оскараў" узяў гэты фільм 1972 гады! Сярод лаўрэатаў - Лайза Міннелі, якая ўпершыню з'явілася ў музычнай кінаролі, дачка зорных бацькоў - суперзоркі музычных экранаў Джудзі Гарленд ("Чараўнік краіны Оз") і знакамітага рэжысёра кінамюзіклаў Вінсентэ Міннелі ("Амерыканец у Парыжы", "Жыжы"). Ад іх яна атрымала ў спадчыну фантастычнае адчуванне музыкі як стыхіі, у якой ляціш, як паветра, якім дыхаеш. Праз немудрагелістыя, вульгарныя, сэксуальна абвостраныя нумары кабарэ яна цудоўна перадала і горыч абваленых надзей, і найграны аптымізм, якім спрабуе сябе ўзбадзёрыць няўдалая зорка, і жах перад набліжаецца апакаліпсісам. Гэтыя другія сэнсы музычных нумароў чараўніцтвам яе таленту станавіліся галоўнымі, яны і склалі сэнс усяго фільма. Выява Салі Боулс па радзе Вінсенце Міннелі быў скапіяваны з папулярнай кабарэтнай і кінаактрысы Луізы Брукс, сэкс-знака 30-х, якая, як і гераіня "Кабарэ", прыехала ў Берлін у пошуках сусветнай славы.
"Кабарэ" прынесла "Оскара" за рэжысуру і Бобу Фоссу (правільней называць яго Боб Фоссі, але ўжо так у нас павялося) - брадвейскаму харэографу, які дэбютаваў у кіно фільмам "Мілая Чарыці". Нягледзячы на шматлікія добрыя якасці і ўдзел Шырлі Маклейн у галоўнай ролі, карціна прайшла ў пракаце без поспеху, і на студыі сумняваліся, ці варта даверыць Фоссу гэтак адказны і дарагі праект. Дырэкцыя аддавала перавагу ўжо зарэкамендавалым сябе рэжысёрам Джозэфу Манкевічу, Джыну Кэлі або Білі Ўайлдэру, але Бобу Фоссу ўдалося ўгаварыць шэфаў студыі Allied Artists, і яны пасля аб гэтым не пашкадавалі: фільм фактычна выратаваў кінакампанію, якая пасля сур'ёзнага крызісу спрабавала зноў умацавацца ў. Менавіта Фосс зрабіў кабарэ "Кіт Кат" метафарай нямецкага дэкадансу 30-х, замовіў аўтарам некалькі дадатковых музычных нумароў (сярод іх Mein Herr і Money) і ў прынцыпе вельмі далёка адышоў ад класічнай брадвейскай версіі, тыражаванай тэатрамі ўсяго свету.Фільм імгненна стаў хітом у шматлікіх краінах свету. Мастыты крытык Роджэр Эберт адзначаў, што карціна адышла ад звыклых уяўленняў, быццам мюзікл абавязкова павінен рабіць гледачоў шчаслівымі. "Кабарэ" аднеслі да разраду шэдэўраў, Амерыканскі інстытут кіно ўключыў карціну ў лік ста лепшых фільмаў усіх часоў, змясціўшы яе на 63-е месца.
У СССР фільм не быў набыты і ў 90-е гады разыйшоўся на пірацкіх відэакасетах. Афіцыйна ён упершыню быў выпушчаны кампаніяй "Екацярынбург Арт" на касетах VHS. У пракаце ён у нас не ішоў.
bbabo.Net