Расія (bbabo.net) - Яна наогул не з тэатральнай сям'і. Але тэатр - не ковід: як ім заражаюцца незразумела, і засцерагчыся ад яго нельга. У чатырнаццаць гадоў усімі праўдамі - а ў асноўным няпраўдамі - яна паступіла ў ГІТІС да Паўла Асіповіча Хомскага. А там - ён. Высокі прыгажун. Таленавіты і магутны. Ды яшчэ старэйшы за яе. Ды яшчэ былы баксёр. Яна закахалася, зразумела. І ён закахаўся.

Яна нарадзіла ў шаснаццаць год. Яе малюсенькага сына прыпісалі да той жа дзіцячай паліклінікі, да якой была прыпісана яна. Мама і сын лячыліся ў адной паліклініцы, карацей. Дарагі чытач, калі вы чакаеце ад мяне звыклых слоў пра тое, што "першае каханне не бывае адзіным", або пра тое, што "грахі маладосці часам даводзіцца адмолваць усё жыццё", карацей, чакаеце звычайны негатыў, - то не.

Яны жывуць разам 30 гадоў. Маленькі хлопчык стаў вядомым і вельмі запатрабаваным аператарам. А яшчэ нарадзіліся дзве цудоўныя прыгажуні дачкі. З сынам не маю гонару быць знаёмым. А дочкі пакідаюць уражанне абсалютна шчаслівых і вольных людзей: дакладная прыкмета таго, што людзі раслі ў каханні.

Яна - актрыса Тэатра імя Массавета Марына Кандрацьева, якая адыграла галоўную ролю ў маім спектаклі "Навальніца прайшла". Дзякуючы чаму я і ведаю гэтую амаль калядную гісторыю. (Зрэшты, гэта толькі пачатак, пра галоўную казку крыху пазней.)

Ён - акцёр тэатра Et Сetera, заслужаны артыст Расіі Аляксей Осіпаў. З ім я пакуль толькі мару папрацаваць, але для гэтага трэба дагрукацца да кіраўніка тэатра Аляксандра Аляксандравіча Калягіна, а гэта не атрымліваецца шмат гадоў. Зрэшты, гэтая гісторыя не казачная зусім.

Такім чынам. Людзі не толькі захавалі сваё каханне, але і сваё пакліканне, даказаўшы, што слова "вернасць" можа быць цалкам сабе сучасным. Пагадзіцеся, што нешта казачнае ў гэтым, несумненна, ёсць. Але гэта ўсё яшчэ прыказка, казка наперадзе. У казцы хто павінен быць абавязкова? Казачнік. Калі ласка. Сеяй Аронін - вядомы тэатральны рэжысёр. Ён ставіць у розных тэатрах, але яму ўсё мала. І вось ён вырашыў стварыць уласную тэатральную прастору - маленькі тэатр. У Маскве! Дзе, як вядома, любая плошча літаральна на вагу золата.

Людзі захавалі каханне і пакліканне, даказаўшы, што слова "вернасць" можа быць сучаснайПрастору на Вялікай Палянцы назвалі, як сягоння водзіцца, мудрагеліста "Арт-прастора POINT/Кропка прыцягнення мастацтва". І вось у гэтую прастору ў год трыццацігоддзя сумеснага жыцця Кандрацьевай і Осіпава ён паклікаў двух артыстаў і прапанаваў ім папрацаваць у яго праекце таксама з няпростай назвай "Oblivion. Гульні памяці" па сучаснай замежнай драматуіі.

Праект складаецца з двух спектакляў, Кандрацьева і Осіпаў іграюць другі: "Злачынныя сямейныя свавольствы". Малюсенькая зала. Пяцьдзесят гледачоў. Стаяць нейкія прадметы, але, па сутнасці, дэкарацыі няма. Вядома такая вельмі любімая тэатральнымі людзьмі фраза: "Тэатр - гэта калі кілімок і два акцёры". Па сутнасці, спектакль Араніна такі.

Усвядомілі, так? У часы, калі рэдкі смелы рэжысёр абыдзецца без экрана, спецэфектаў і іншых элементаў шоу, Аронін ставіць спектакль, у якім - увага! - са святла - тры ліхтары і нейкія ліхтарыкі на падлозе, спецэфектаў няма, нічога не выбухае і - уявіце сабе! - не паўзе тэатральны дым, абыходзіцца без якога сёння проста маветон.

А што ж ёсць? Два дзіўныя акцёры. І гісторыя кахання. Гадзіна з невялікім на сцэне валадарыць каханне, са ўсім запалам, здрадамі, здабыткамі, але галоўнае - з абсалютнай немагчымасцю двух людзей жыць сябар без сябра. Тут трэба напісаць, што Марына і Аляксей гуляюць сваё ўласнае сямейнае жыццё. Я гэтага ня ведаю проста таму, што я ня ведаю, як гэтыя людзі жывуць.

Але гуляюць яны неверагодна - што адзін, што іншая. Зразумела, што ў малюсенькай зале любы фальш, любое неаанічны існаванне кінуцца ў вочы. Аднак справа не проста ў анічным існаванні, але ў нейкім неверагодным уменні пражываць мноства любоўных перажыванняў у вельмі кароткі прамежак часу. Героі пастаянна мяняюцца на нашых вачах, і, адпаведна, мяняюцца іх адносіны. Яны разыгрываюць не проста чалавечае жыццё, яны разыгрываюць - можна скажу прыгожа? - сімфонію кахання. Адарвацца немагчыма, таму што любоў - гэта тое, што датычыцца кожнага з нас. Гэта тое, да чаго ніводны чалавек не можа быць абыякавы, калі пра каханне расказана так: горача і інтрыгуюча.

І яшчэ гэтыя трыццаць гадоў сумеснага жыцця, трыццаць гадоў вывучэння адзін аднаго, трыццаць гадоў спазнання... Іх жа не выкінуць... Тое паразуменне, тая рэакцыя сябар на сябра - на кароткі погляд, на паварот галавы, на рух рук - гэта тое , што ніводзін рэжысёр паставіць не можа. Для гэтага і трэба ўсяго: трыццаць гадоў разам, трое дзяцей...Марына і Аляксей гуляюць сваё ўласнае сямейнае жыццё. Іграюць яны неверагодна Сеей Аронін паставіў спектакль выдатна. Ён вельмі выразна растлумачыў акцёрам усё пра іх герояў - тут ёсць усвядомленая гульня, не заўсёды якая існуе ў сучасным тэатры. І ён не пабаяўся даць акцёрам большую свабоду. І Кандрацьева і Осіпаў існуюць лёгка і радасна, нават калі гаворка ідзе пра трагічныя сітуацыі ў жыцці іх герояў. І вось гэта ўжо сапраўдная навагодняя, ​​калядная казка: калі злучыліся талент, лёс і цудоўная тэатральная гісторыя. Спектакль не апускае (як сягоння прынята), а паднімае гледача, літаральна прымушаючы зразумець, што словы "сіла кахання" - гэта не метафара, а тое, што можа стаць асновай жыцця.

У абсалютна незаўважнай, новай прасторы пастаўлены вельмі прыкметны спектакль. Трэба толькі захацець яго ўбачыць. І адкрыць сваё сэрца кахання.

bbabo.Net