Nash Albert "Yet"

Moskou-muzikant Nash Tavkhelidze werkt al vele jaren op het gebied van Engelse rock and roll. Tijdens de dagen van de Blast-band speelde hij niet alleen voor expats uit Moskou, maar toerde hij ook regelmatig door het VK. In de jaren 2010 vond hij een gemeenschappelijke taal met het Russisch sprekende publiek, creëerde hij het Homeless Trio met Nikolai Sarabyanov en Sergey Voronov, en kwam uiteindelijk tot zijn Georgische roots door het onvergelijkbare project Georgian Kvartirnik te lanceren. "Yet" is zijn nieuwe poging om de internationale markt te betreden. De schouder is omlijst door het Duitse label M.i.G.-Music. Onder zijn afdelingen bevinden zich volledig legendes - Jamaicanen Aswad en Black Uhuru, Hongaren Omega, Chris Farlow van Atomic Rooster, Latin-rocker Willy Deville en anderen. In "Yet" breidde Nash zijn stilistische spectrum uit, ging verder dan Britpop en speelde klassieke folk Amerikaanse rock , die zichzelf excursies gunt naar het hardste alternatief ("Kill The Fear"), punk ("Love To Reset") en hysterische stadionrock ("Cocaine Hangover"). De muziek van Nash klonk behoorlijk volwassen, het is moeilijk om er geen aandacht aan te schenken. Afgaand op de recensies, bijvoorbeeld in de Franse media, hoe ze het gedraaid hebben.

Uitgever M.i.G.- Music GmbH

nashalbert.com

Black Country, New Road "Ants From Up There"

De Britse band Black Country, New Road komt deze zomer naar het festival "Pain" - en dit is de grootste naam op het programma, zelfs als je rekening houdt met het feit dat ze in de buurt van Nick Cave en "Auktyon" verschijnen. Black Country, New Road is de meest besproken nieuwe band ter wereld. Als je naar Black Country luistert, is New Road nu als kijken naar de nieuwe Dune. Het is moeilijk, maar het is nodig. De Russische luisteraar van de eerder genoemde Nick Cave en "Auktyon" houdt precies van dit soort muziek: zodat met angst en bitterheid, en zodat de instrumenten meer spelen, zoals in Arcade Fire. Recht in de ziel raken. Black Country, New Road zijn onmiskenbaar theatraal, en leadzanger Isaac Wood kan worden vergeleken met zowel Cave als Matt Beringer van The National. De indruk is dat de groep speciaal voor het festival "Pain" is opgericht. Het nieuwe album is de moeite waard om in één keer te beluisteren, het is een integrale uitvoering. Optionele kunstzinnige passages, in vergelijking met het eerste album van vorig jaar "For The First Time", Black Country, is New Road minder geworden. En meer duidelijkheid.

Uitgever Ninja Tune

blackcountrynewroad.com

Korn "Requiem"

Er is geen stijl die meer wordt bespot dan nu metal. "Echte" metalheads ontkennen hun relatie met Limp Bizkit, en jonge bloggers schrijven hele verhandelingen over waarom nu metal het meest gehate genre in de geschiedenis is. Het is tijd voor nu-metalheads om de zoomers aan te klagen wegens leeftijdsdiscriminatie en belediging in de beste gevoelens. Limp Bizkit is echter niet bijzonder beledigd, en hun album "Still Sucks" van vorig jaar getuigt van een uitstekende creatieve vorm en een niet-aflatend gevoel voor humor. Maar Korn heeft nog niet besloten of hij doorgaat met het spelen van donkere en voorspelbare nu metal of dat hij de grenzen van het genre op wil zoeken. Bovendien kon de leider van de groep, Jonathan Davis, nooit volledig herstellen van een persoonlijke tragedie - het hoofdthema van het vorige album "The Nothing" (2019) was de dood van zijn vrouw en moeder. Korn's 14e album "Requiem" kon niet anders dan de oude garde fans te plezieren, en vooral voor hen in de finale "Worst Is On Its Way" laat Jonathan Davis zijn kenmerkende scat horen. Als iemand zich afvraagt ​​welke richting Korn nu op zal gaan, dan is het zoeken naar antwoorden in "Requiem" niet de moeite waard. Dit album is meer een demonstratie van de volharding van een model dat gedurende bijna 30 jaar van de carrière van de band is opgebouwd en versterkt.

Uitgever Loma Vista, Concord

www.kornofficial.com

Eddie Vedder "Earthling"

Pearl Jam is de enige klassieke grungeband die het tot op de dag van vandaag zonder verlies heeft overleefd en albums blijft uitbrengen. De 2020-plaat "Gigaton" liet zien dat de groep op zijn creatieve hoogtepunt is en nieuwe muzikale ideeën genereert. In zijn nieuwe solo-album "Earthling" ("Earthling") aarzelt de Pearl Jam-frontman niet om te vergelijken met collega's uit andere muzikale werelden, bovendien betrekt hij hen actief bij zijn werk. De veelgevraagde producer Andrew Watt (Post Malone, Ozzy Osbourne) haalde de "usual suspects" Chad Smith (Red Hot Chili Peppers), Ringo Starr, Elton John en Stevie Wonder de studio in bij Vedder. Wat kan ik zeggen, zelfs de naam doet ergens aan denken - het gelijknamige album was in 1997 met David Bowie. Zijn elektronisch alternatief "Earthling" was een bewijs van de onophoudelijke vooruitgang van de muzikant. Vedder's "Earthling" is een retraite naar vooraf afgesproken posities, een schijf van gedisciplineerde arenarock met oefeningen rond de thema's van Peter Gabriel ("Invincible"), The Beatles ("Mr. Mills") en Tom Petty ("Long Way").

Republic Records Uitgever

facebook.com/EddieVedderTerug naar nieuws »

"Dictofoon", Terelya "Music for Sex"

Een maand geleden schreven we over de actrice van het Theater van Satire Nastya Terelya, die een muzikale carrière opbouwt in het gezelschap van producer en songwriter Anton Makarov ("Dictofoon"). Toen werd het album van de groep Terelya "So it should be" uitgebracht. En nu is er zojuist een gezamenlijke EP van Terelya en Dictophone verschenen - Music for Sex. De stem van Anton Makarov is te horen in de nieuwe nummers en de nummers zijn op de EP gearrangeerd in de tegenovergestelde volgorde van de menselijke chronologie: "Night", "Evening", "Morning". Er zit niets anders op dan nog eens over dit koppel te schrijven, want ze hebben weer een grote stap voorwaarts gezet. In "Music for Sex" wenden ze zich tot de romantiek van de Sovjet-filmsoundtracks van de jaren zeventig. Je kunt zelfs verduidelijken - Sovjet-cinema categorie B. Liedjes voor nu vergeten films zoals "My Love in the Third Year", "Central from the Sky" of "Where Will He Go" zijn geschreven door mensen van het niveau van Maxim Dunayevsky, Alexander Zatsepin en Alexandra Pakhmutova. Misschien zonder ook maar in deze richting te denken, haalt Anton Makarov de essentie uit de filmromantiek van het verleden, en het blijft alleen aan de nieuwe generatie om hun "Aquanauts" of hun "Season of Miracles" op zijn liedjes te filmen.

Line-up muziekuitgever

vk.com/dictaphoneband

Mitsuki «Laurel Hell»

Mitsuki Miyawaki, een Amerikaan van Japanse afkomst, is weer klaar om door de pers te worden gedragen, net als vier jaar geleden, toen haar vorige album uitkwam. Ondanks dat het tot een voorwaardelijke indie behoort, wordt de nieuwe plaat "Laurel Hell" verkocht op het niveau van de top mainstream. In de eerste week na de release stond ze volledig bovenaan de verkoopbeoordelingen en stond ze op de vijfde stap op de Billboard-hitlijst. Het punt hier is natuurlijk tik-tok, zonder dat zou de treurige en verstoken van pit indiepop Mitzki nauwelijks zulke resultaten hebben laten zien. De zangeres had geluk met het aanstekelijke nummer "Nobody" van het album "Be The Cowboy" (2018). Op het sociale netwerk zijn daarvoor 89.000 video's geschoten, die komen erg grappig over. Als je me niet gelooft, vraag het dan aan je kinderen. Velen haastten zich om naar "Laurel Hell" te luisteren zodra het uitkwam, en velen kochten zelfs vinyl - in de verkoop in deze categorie staat Mitsky in Amerika op de tweede plaats na Adele. Ik had zelfs medelijden met St. Vincent - als er een koningin van de indiepop is, dan is het St. Vincent, zij is Annie Clark, en Mitsky met een bleke mix van Tori Amos en Florence Welch krijgen geen kans om haar status te veranderen. Maar de cijfers zeggen anders.

Dead Oceans-uitgever

mitski.com

Bastille "Give Me The Future"

De Engelse band Bastille gaat steeds meer richting stadions en headliners op grote festivals en heeft zijn doel bijna bereikt. In de volgende Britse tournee speelt Bastille op locaties van 10-20 duizend, in Amerika - in zalen van 5-6 duizend. Bastille-leider Dan Smith beoordeelde tijdig het potentieel van Imagine Dragons-collega's met hun arenakoor pop-rock en realiseerde zich dat Imagine Dragons alleen niet snel genoeg zou zijn voor het publiek. Bastille bewoog zich in dezelfde richting en de leider spaarde geen tijd voor selfies met fans - ze bezorgden de band een rijk toerleven. Give Me The Future klinkt alsof Bastille Back to the Future, alle seizoenen van Stranger Things en de aerobicsbanden van Jane Fonda opnieuw heeft bekeken voordat ze gingen opnemen, en vervolgens een volle tank diesel in hun autotune goot. Er is meer popfunk uit de jaren 80 op Bastille dan Imagine Dragons. Er zijn ook onverwachte wendingen, waarvan de meest spectaculaire de melodierecitatie van acteur Riz Ahmed is in het nummer "Promises". Laten we niet vergeten dat hij een geweldige rapper is.

EMI-uitgever

bastillebastille.com

Tears For Fears "The Tipping Point"

The Tipping Point is het eerste album van het duo Tears For Fears in 17 jaar, een evenement op zich. Maar wat deze release echt groot maakt, is de onsterfelijke interesse in het geluid van de jaren 80, of het nu de oudjes Duran Duran zijn of de hitparade The Weeknd. Tears For Fears opent met een cowboygitaar die de bariton van frontman Roland Orzabal ondersteunt, wat misleidend kan zijn over het album als geheel. Van het "Amerikaanse" geluid van Tears For Fears vertrekken al in hetzelfde nummer. The Tipping Point is de Engelse jaren 80 op zijn best. Het geluid van het album is breder dan new wave en synthpop, hoewel bijvoorbeeld "My Demons" een typische synthpop is en zelfs het geschreeuw van de zanger a la Dave Gun perfect is. "The Tipping Point" behorend tot de oude school verraadt aandacht voor de kleinste harmonieën en boventonen, nauwgezet werken met de melodie, het maximaal benutten van de studio's, het veranderen van het tempo en de "brandpuntsafstand", als ik het zo mag zeggen de overeenkomst. De enige blanke jongens die popmuziek zo serieus namen, waren de grote doden - Robert Palmer, George Michael - en misschien niemand anders.

Uitgever Concord Records

tranenforfears.com

"Summer Of Soul (...Or, When The Revolution Could Not Be Televised) OST"

De soundtrack van "Summer of Soul" - de bioscoopsensatie van vorig jaar, die niet beschikbaar is in Rusland vanwege de gebrek aan het Hulu-platform, werd uitgebracht als een apart album (en de piraten vonden de film de aandacht van de massa niet waard). Soul Summer is een documentaire over het Harlem Cultural Festival uit de jaren zestig en zeventig in de Verenigde Staten, dat in 1969 Woodstock overlapte en overschaduwde, hoewel het niet minder waardevol was. Herstel gerechtigheid ondernam Amir Thompson, alias Questlove, de drummer van de legendarische band The Roots. Hij trad op als regisseur van de film over "black Woodstock" en leidde het project naar nominaties voor Grammy en Oscar. Hij verzamelde ook 17 live-tracks voor deze release. Het eerste derde deel van het album wordt gedomineerd door vocale groep 5th Dimension, dan komt de gospeltijd, Sly & The Family Stone en jazzdrummer Max Roach verschijnen in het laatste deel, en twee nummers uitgevoerd door Nina Simone bekronen de collectie. Dit alles klinkt zonder pauzes, zoals het in elk tijdperk op een feest in Harlem zou moeten zijn.

Verouderde uitgever

searchlightpictures.com/summerofsoul

Terug naar nieuws »

Leonid Fedorov "The Last Friend"

Albums van de leider van "Auktyon" worden meestal eind december uitgebracht, wanneer alle resultaten van het jaar zijn samengevat en de laatste nummers van de kranten zijn gedrukt. En in januari verschijnen er al nieuwe albums, en om in schroot terug te keren naar de ongehoorde Fedorov. Het is daar de normale gang van zaken, toch? Simpele akkoordenschema's, tafelzang met zoete bramen, rijmpjes die makkelijk te voorspellen zijn. "In de wereld van bergen en bossen wordt de wereld geregeerd door worst"... Een grap smeekt dat in plaats van Fedorovs vaste partner Dmitry Ozersky, teksten al lang door kunstmatige intelligentie zijn geschreven. Fedorov laat, volgens zijn oude gewoonte, het geratel en gekraak van de werkelijkheid, fragmenten van andermans melodieën en ritmes in het album komen. Dat is hij al sinds Purple Day (2003). Op zo'n typisch Fedorov-nummer "Grasshoppers" is het verleidelijk om het album "The Last Friend" halverwege te laten vallen. Maar vreemd genoeg laat het album, net als een goede horrorfilm, niet los, houdt het in een wurggreep, trekt je naar binnen en leidt uiteindelijk tot The Old Woman, een nummer in wiens ziel alles is wat je dierbaar is. Fedorov en Ozersky, en alles wat ze ons dierbaar zijn. Blake, de Oberiuts en de eeuwige Gavin Bryers met zijn "Jesus' Blood Never Failed Me Yet".

Uitgever Ulitka Records

facebook.com/LeonkaFedorov

"Een oorlog winnen is net zo onmogelijk als een aardbeving winnen" // Waarom oorlog altijd slecht is

Volg Weekend op Instagram

bbabo.Net