Er zijn veel manieren om protestpoëzie te schrijven. Een daarvan is dat de dichter datgene op zich neemt wat ze verafschuwt, frontaal.

De dichter zou onderwerpen als politiek en geweld kunnen behandelen en tot hun wortels kunnen doordringen door hun DNA te bemonsteren; de daders zelf aanwijzen enzovoort.

De dichter zou ook kunnen bekritiseren hoe mannen vrouwen in het algemeen slecht behandelen.

Ze kon zelfs schrijven tegen het gebruikelijke gekletter van vrouwen door mannen zonder specifieke reden.

De dichter zou rond kunnen gaan totdat de pagina nat is. Of ze kan de hele weg rouwen en een gat branden dat van dekking loopt.

De dichter kon dan in- en uitademen, een wandeling maken of snel een kopje thee voor zichzelf zetten. Of ze kon gewoon rusten en neerstrijken als mist op de aarde.

Maar in haar nieuwe boek "For Women Trying to Breathe and Failing" (2021), dat werd genomineerd voor de National Arts Merit Awards (NAMA) in 2022, heeft Batsirai Chigama voor mij een heel speciale sectie genaamd How Love Should Be.

In deze sectie kiest Chigama ervoor om te protesteren tegen het misbruik van vrouwen door mannen door ons de alternatieve man te geven. Dit is een zeldzame prestatie! Hier is een man waar vrouwen de voorkeur aan geven.

Op school noemden we dat het controle-experiment!

Wanneer een mannelijke lezer dat gedeelte doorneemt, kan hij zeker oog komen te staan ​​met wat hij had kunnen zijn toen de wereld nog fris was en de heuvels nog zacht waren.

Het is alsof je midden in een regenachtige nacht thuiskomt om je betere versie in je bed te vinden! Als dat gebeurt, en je bent in staat om je zenuwen onder controle te krijgen, zie je misschien wat je had kunnen zijn en niet de bruut die je bent geworden.

We hebben de neiging om te laat of te vroeg ter wereld te komen om gezond te zijn.

In een van die gedichten van Chigama staart een vrouw naar een man en denkt: "van alle plaatsen (waar) ik zou kunnen wonen, is jouw hart het paradijs dat ik kies."

In een andere verwijst een vrouw naar haar man als "een bestseller voor mij" en meer specifiek, "schat, ik zou je ronddragen in de plunjezak van mijn hart, door je heen bladeren, langzaam elk woord diepgaand begrijpend. . ”

Dan beschrijft ze een denkbeeldige goede, lieve en braaf man met:

“Er zijn enkele kamers in je handpalmen

Waar ik voel dat ik thuishoor

Rustig

Kalm

Stabiel

Warm

Vol van jou.”

Dit zijn het soort mannenhandpalmen waar vrouwen overal naar zoeken zonder ze te vinden. Die palmen met kamers!

Maar dat is nog maar het begin, want in weer een ander gedicht, het titelgedicht bij dit gedeelte zelf, schrijft de dichter over de "zachte zachtheid" van haar man en de "bedauwde vriendelijkheid van haar man die druppelt elke keer dat je naar me kijkt en me stevig vasthoudt in de omhelzing van elke lettergreep.”

En de man is zo goed dat de vrouw zelfs haar eigen fouten toegeeft: "Ik ben een puinhoop, ik weet het, maar de manier waarop elke klinker in je iris buigt, is de magneet die mijn universum centreert."

En dat elektrische gedeelte van gedichten gaat onverminderd door.

In een ander stuk leest een vrolijke vrouw een gedichtenbundel bij het raam terwijl haar zorgzame man het schort draagt ​​om een ​​toast voor haar te bereiden, een kippenbout voor haar roostert, en het trieste is dat de man het alleen op zondag doet. Als hij het vaker zou kunnen doen, des te beter!

Hier vind je een man die zelfs in zijn slaap liefde weet te spellen.

Er wordt ook gesproken over "een man die lachte met zijn ogen", waardoor een vrouw bloeit als een bloem in het seizoen.

Dat is niet eens genoeg, want in weer een ander gedicht "ontmoet een vrouw haar voormalige geliefde (zodat ze in staat is) de rimpels op zijn lichaam aan te raken en realiseert zich dat ze nog meer van hem houdt dan voorheen en dat het echt 'dom' was. (hoed die ze hadden) lieten elkaar gaan zoals wij deden.'”

Dan is er een sectie genaamd For Women Who Forget To Breathe While Alive, met gedichten over hoe de ellende van vrouwen hun privé- en lichamelijk leven beïnvloedt. Er zijn ook secties over vrouwen die niet overleven en een andere, meer geruststellende sectie over 'vrouwen die hun voeten vinden'.

Er is ook een gedeelte met 'de willekeurige gedachten van een vrouwelijke bijwoner'. Misschien gaan deze over de gevoelens van de dichter bij alle verschillende ruimtes die ze heeft bezocht (in binnen- en buitenland.)

En ja, deze collectie heeft secties over politiek, in het bijzonder onze politiek, en hoeveel we wonden hebben ontwikkeld die diep gaan.

Zimbabwe van de afgelopen tijd wordt beoordeeld.

Dit is Batsirai Chigama, niet aangesloten. Met dit haar tweede bundel na "Gather The Children", dat in 2019 een NAMA-prijs won, besloot deze dichter om meer vlammend naar voren te komen en haar identiteit als dichter te vestigen over rauwe gevoelens en de onrustige interne landschappen zoals ervaren door vrouw en land.

Dit boek, zeer vakkundig uitgegeven door collega-dichter Ethel Kabwato, met ontwerpen van Chiratidzo Chiweshe-Sauro, zal een plaats vinden in de Zimbabwaanse poëzie naast brandende dichters als Freedom Nyamubaya, Eve Nyemba, Primrose Dzenga, Hope Masike en anderen.

bbabo.Net