De scorekaart gaat over de ongelooflijk gruwelijke moord op Noor Muqaddam die de hele natie achtervolgde en de Pakistaanse rechterlijke macht is met vlag en wimpel geslaagd. Hoewel zelfs een doodvonnis weinig compenseert voor de kraakbeenachtige verschrikkingen van Muqaddams onthoofding en de verbazingwekkend zinloze tactieken van de raadsman om de hamer in zijn voordeel te verschuiven, heeft onze wet enkele beperkingen in het licht van menselijkheid en heiligheid van het leven, die we waar we ons aan moeten houden, wat onze voorkeur ook is. Het valt nog te bezien of het Hooggerechtshof (een definitieve stop op de hotlist van Jaffer) de veroordeling zou handhaven, maar tot die tijd zou een klein schouderklopje iedereen aanzienlijk goed doen. De lange, lange lijst van theatervoorstellingen die we de afgelopen maanden in het spel hebben gezien, spreekt boekdelen over een vastberaden besluit om de zaken op geen enkele manier anders te regelen dan op de manier van de autocraat. Toen de waanzin-charades niet op de melodie leken te klinken, had de tragische meesterzet van het beschuldigen van de familie van het slachtoffer en het verweven van goede oude karaktermoord en een altijd in zwang zijnde hoeveelheid eerwraak de advocaat van Jaffer misschien zijn forse salaris opgeleverd, maar het blikje wormen die hij openliet over de geloofwaardigheid van zijn beroep, kunnen niet worden rechtgezet. Zorgwekkender blijft zijn waarschijnlijke vergetelheid over de gevolgen van deze vergiftigde put.

Justitie heeft vandaag inderdaad een enorme sprong gemaakt, maar heeft het ons, de prototypische vrouwenhatende natie, een les geleerd? Zijn onwil om zich naar de wil van de rijken te buigen, moet worden gewaardeerd, maar kunnen er echt feesten worden gevierd? Geen enkel vonnis, hoe mijlpaal ook, zou een verkrachte, mishandelde, in stukken gesneden dode vrouw weer tot leven wekken. Jaffers veroordeling had haar familie misschien wat opluchting gegeven, maar het zou niet mogelijk zijn hun verdriet en de eindeloze ontleding van Noors laatste minuten vanuit duizend verschillende hoeken te boven te komen. Het lijkt erop dat geweld tegen vrouwen hard op weg is om onze nationale sport te worden, waarbij Pakistan al is uitgeroepen tot het zesde gevaarlijkste land ter wereld voor vrouwen. Terwijl vrouwen nog steeds worden verbrand, staren dochters in de loop van een geweer en leven moeders en zussen in constante angst voor hun leven, sommigen in naam van eer, anderen omwille van geld en wanneer alle trucs uit het speelboek zijn klaar met, voor zoiets belachelijks als de vorm van een roti, zouden we dagelijks een reeks hashtags moeten genereren. Helaas is de dood nodig voor een Pakistaanse vrouw en haar strijd om opgemerkt te worden door de mensen om haar heen. Totdat er weer een slechte Noor langskomt, laten we bidden (omdat de hoop is vervuld) voor een wonderbaarlijke wetgeving en sterk aangescherpte bescherming om aan onze voeten te landen. *

bbabo.Net