De meeste oorlogen worden intrinsiek uitgevochten als bezettingsoorlogen. Historisch gezien wordt dit ook bevestigd door het feit dat de agressor altijd een militair superieure macht is die een voorwendsel vindt en het zwakkere land binnenvalt en later bezet. Het sterkere land annexeert, na het leger van het doelland te hebben onderworpen, ofwel het veroverde gebied of richt een staat van schepen op door middel van surrogaten, zoals werd gedaan in Irak, Afghanistan en Libië door de VS, India in Kasjmir en Sikkim, en nu Rusland in Oost-Oekraïense gebieden Donetsk en Loehansk. Er is een lange lijst van bezettingsoorlogen die worden gevoerd door militair superieure landen. Enkele van de belangrijkste bezettingsoorlogen in de tweede helft van de 20e eeuw zijn de bezettingsoorlog van Israël op de Westelijke Jordaanoever, inclusief Oost-Jeruzalem 1967, de Indiase bezettingsoorlog van Kasjmir 1947-1948 en de recente annexatie op 5 augustus 2019, Indonesisch bezetting van West-Nieuw-Guinea en latere annexatie in 1963, bezetting en annexatie door Isreal van de Golanhoogten 1967-81, Marokkaanse bezetting van de Westelijke Sahara gevolgd door annexatie in 1975. President Vladimir Poetin mobiliseerde ongeveer 150.000 troepen de grootste militaire mobilisatie van troepen tegen een Europees land door een ander Europees land sinds de Tweede Wereldoorlog. President Poetin kondigde op 24 februari in een toespraak tot de natie een "speciale militaire operatie" aan, krachtens de vriendschaps- en wederzijdse bijstandsverdragen die op 22 februari door de Doema met de Volksrepubliek Donetsk en de Volksrepubliek Loehansk waren geratificeerd, rechtvaardigde zijn besluit om binnen te vallen Oekraïne.

De schietpartij en daaropvolgende brand in de buurt van Europa's grootste kerncentrale in Zaporizja, Oekraïne, was een grimmige herinnering aan de wereld van het risico van een onbedoelde nucleaire oorlog, een ondenkbaar spookbeeld.Hij zei: “Voor de Verenigde Staten en hun bondgenoten is dit het zogenaamde beleid van inperking van Rusland, [dat] duidelijke geopolitieke voordelen met zich meebrengt. En voor ons land is dit uiteindelijk een zaak van leven en dood, een zaak van historische toekomst als volk. En dit is niet overdreven - het is waar. Dit is een reële bedreiging, niet alleen voor onze belangen, maar voortbestaan ​​van onze staat, zijn soevereiniteit. Dit is de rode lijn waar al vaak over is gesproken. Ze zijn er overheen gegaan.” President Poetin stelde twee militaire doelen voor zijn speciale militaire operatie: demilitarisering en denisering van Oekraïne. Hij straalde zijn vertrouwen uit als een overheersende militaire macht in vergelijking met zijn rivaliserende land, Oekraïne, en riep het personeel van het Oekraïense leger op zich over te geven. Hij zei: "Beste kameraden, jullie vaders, grootvaders, overgrootvaders hebben niet tegen de nazi's gevochten en ons gemeenschappelijke moederland niet verdedigd zodat de neo-nazi's van vandaag de macht in Oekraïne kunnen grijpen. Je hebt een eed van trouw gezworen aan het Oekraïense volk, en niet aan de anti-nationale junta die Oekraïne plundert en zijn volk misbruikt. Ik verzoek u dringend uw wapens onmiddellijk neer te leggen en naar huis te gaan. Ik wil duidelijk maken dat alle militairen van het Oekraïense leger die dat doen, vrijelijk het gevechtsgebied kunnen verlaten en naar hun families kunnen terugkeren.” Verschilt de Russische invasie van Oekraïne op 24 februari 2022 van andere bezettingsoorlogen die eerder werden gevoerd? Het antwoord is misschien nee. Er zijn verschillende gemeenschappelijke lijnen en overeenkomsten, dat wil zeggen dat de leider van de binnenvallende troepenmacht van plan is het recht te zetten door middel van militaire interventie, de tegenstander wil overweldigen met een superieure oorlogsmachine, een legaal vijgenblad gebruikt om de invasie te rechtvaardigen, een media oorlog met één zijn meer alibi's om de bevolking van het slachtoffer/doelland voor zich te winnen. Poetin beriep zich ook op een existentiële bedreiging voor zijn land vanuit de westerse landen, voerde een militaire blitzkrieg in combinatie met een mediablitzkrieg, maar Rusland miste de wereldwijde media-infrastructuur in vergelijking met het westen om een ​​wereldwijde mediacampagne te lanceren om zijn verhaal te promoten. De BBC, CNN, DW en andere westerse mediamachten hebben de digitale ruimte op het gebied van informatieoorlogvoering volledig gedomineerd. Als gevolg van de meedogenloze bombardementen op Oekraïense steden door de binnenvallende Russische troepen, zijn meer dan een miljoen Oekraïners hun huizen en haardsteden en families ontvlucht; hun mannelijke leden achterlatend om de invasie terug te dringen. De hartverscheurende humanitaire beelden van snikkende moeders met peuters in hun handen en op kinderwagens, staande in de vrieskou, hebben ook de wereldwijde publieke opinie tegen de Russische invasie gekeerd. Een les uit de geschiedenis van oorlogen is dat de tegenstanders wel de tijdstippen kiezen waarop de oorlog begint, maar ze hebben eenvoudigweg geen controle over hoe deze zou eindigen. Daarom is dit een uitdaging voor de wereldgemeenschap om een ​​diplomatieke oplossing te vinden voor deze doelloze oorlog die de strijdende partijen dood en rampspoed heeft gebracht. De Europese veiligheidsarchitectuur is aangetast en nieuwe veiligheidsarchitectuur in Europa die vrede en veiligheid voor iedereen kan garanderen, zal enige tijd nodig hebben om zich te ontwikkelen. De schietpartij en daaropvolgende brand in de buurt van Europa's grootste kerncentrale in Zaporizja, Oekraïne, was een grimmige herinnering aan de wereld van het risico van een accidentele kernoorlog, een ondenkbaar spookbeeld, gezien de verwoesting die een kernoorlog de wereld zou aanrichten . Pakistan nam een ​​neutraler standpunt in bij de stemming van de Algemene Vergadering van de VN over de Russische invasie van Oekraïne om "diplomatieke ruimte voor een manoeuvre" te behouden. Wat Pakistan op dit moment echter kan doen, is humanitaire hulp bieden als een humanitair gebaar van goede wil aan het Oekraïense volk. Pakistan moet ook samenwerken met China en Turkije, de twee vrienden die hun internationale diplomatieke slagkracht zouden kunnen gebruiken, om een ​​vreedzame oplossing voor de Oekraïense crisis te vinden.

De schrijver is voormalig ambassadeur van Pakistan in Vietnam

bbabo.Net