Pomimo zachęcającej poprawy zaobserwowanej w ciągu ostatnich dziesięciu lat, Pakistan pozostaje jednym z krajów o najgorszych wynikach pod względem wskaźników edukacyjnych. Najbardziej dotknięte są dziewczęta we wszystkich regionach i na wszystkich poziomach edukacji. W całym kraju wskaźnik skolaryzacji netto dziewcząt wynosi 53% na poziomie podstawowym, 21% na poziomie gimnazjalnym i tylko 14% na poziomie licealnym. Bariery społeczno-kulturowe w połączeniu z lukami, takimi jak dotkliwy brak szkół dla dziewcząt, ograniczają ich szanse na dostęp do edukacji formalnej i jej utrzymanie.

Przy wskaźniku alfabetyzacji kobiet wynoszącym tylko 45 procent, ograniczona ekspozycja pakistańskich kobiet na edukację nie jest samodzielnym problemem. Nie tylko sprawia, że ​​mobilność społeczna i ekonomiczna w górę staje się praktycznie niemożliwa dla takich dziewcząt jako jednostek, ale także poważnie ogranicza ekonomiczne ambicje Pakistanu. Jak wskazano w niedawnej białej księdze „Inwestycje publiczne w edukację: COVID-19 i inne sytuacje kryzysowe w przeszłości”, tak duża niewykwalifikowana populacja ma znaczący wpływ na zdolność kraju do szybszego rozwoju w stosunkowo „dobre czasy” i sprawiają, że gospodarka Pakistanu jest bardzo podatna na wstrząsy gospodarcze w sytuacjach kryzysowych. Według niedawnego raportu „Sprowadzenie wszystkich dziewcząt do szkoły: argument za większą inwestycją”, szacuje się, że Rs. 6,5 biliona musi zostać wpompowane w pakistański sektor edukacyjny do 2030 r., aby zapewnić edukację każdej pakistańskiej dziewczynce. Jednak zgodnie z tym samym raportem, przy obecnym tempie inwestycji i postępach w walce z nimi, Pakistan zajmie kolejne 42 lata, aby przezwyciężyć tylko obecne zaległości w zakresie dzieci, które nie uczęszczają do szkoły!

Pomimo pilności sytuacji i jej bezpośredniego związku z dobrobytem gospodarczym kraju, z biegiem czasu niewiele się zmieniło, jeśli chodzi o priorytetowe traktowanie inwestycji w edukację. Różnica między wydatkami co najmniej 4 procent PKB na edukację a faktycznym stanem wydatków na edukację w Pakistanie nie uległa znacznej poprawie w ciągu ostatnich 20 lat. Świadczy o tym fakt, że w roku podatkowym 2012-2013 pomiędzy faktycznymi wydatkami na edukację a zalecaną oceną 4 proc. istniała 44,4 proc. luka. W latach 2018-19 różnica ta zmniejszyła się tylko do 38,6 proc. Kolejnym problemem jest ogromna luka między środkami przeznaczonymi w ramach budżetu oświaty na wydatki rozwojowe i nierozwojowe. W bieżącym roku podatkowym obszar federalny ma najbardziej zracjonalizowany podział środków między wydatki na edukację rozwojową i niezwiązaną z rozwojem, ale nawet wtedy 66 procent federalnego budżetu na edukację obsługuje wydatki niezwiązane z rozwojem. Odsetek ten wynosi 90 procent dla Sindh i 88 procent dla Pendżabu i Khyber Pakhtunkhwa.

Jednocześnie, z wyjątkiem Khyber Pakhtunkhwy, budżety edukacyjne w całym kraju pozostają ślepe na płeć. Nie ma realnego sposobu ustalenia, w jakim stopniu i w jakim stopniu inicjatywa rozwoju edukacji przynosi korzyści dziewczętom. Nawet w przypadku Khyber Pakhtunkhwy ocena skuteczności i efektywności alokowanych środków przez pryzmat płci pozostaje ogromnym znakiem zapytania. Ważne jest również, aby nie dopuścić do wygaśnięcia niewydanych funduszy rozwojowych i przesunąć je na następny rok budżetowy w celu skutecznego zakończenia inicjatyw na rzecz rozwoju edukacji. Aby Pakistan osiągnął swoje wskaźniki edukacyjne i aby kraj naprawdę prosperował, potrzebny jest integracyjny, przejrzysty i otwarty proces polityczny, uzupełniony wiarygodnymi danymi. Tylko taka przejrzystość pozwoli naszym dziewczętom powitać przyszłość, w której będą równoprawnymi udziałowcami w procesach decyzyjnych w kraju i będą mogły aktywniej przyczyniać się do lepszego, bardziej rozwiniętego Pakistanu.

Autor jest dyrektorem wykonawczym Koalicji Pakistańskiej na rzecz Edukacji (PCE) i mistrzem edukacji Malala Fund.

bbabo.Net