Wykorzystania Ahmeda Hegaziego w Al-Ittihad poprawiły reputację egipskich obrońców w regionie, a także pomocników, a także napastników
RIYADH: Senegalski Edouard Mendy mógł zdobyć Złote Rękawice po zwycięstwie swojego kraju w niedawnym Pucharze Narodów Afryki, ale najlepszy bramkarz nagrody turniejowej z pewnością trafiłby do Mohameda Abou Gabala, gdyby Egipt został zwycięzcą w finale.
Bramkarz Zamalek, lepiej znany jako Gabaski, zastąpił kontuzjowanego Mohameda El-Shenawy podczas starcia drugiej rundy z Wybrzeżem Kości Słoniowej i szybko stał się fetowany na całym świecie dzięki serii heroicznych występów.
I tak jak najlepszy strzelec turnieju Vincent Aboubakar gra swoją klubową piłkę dla Al-Nassr, być może bramkarz dołączy do napastnika saudyjskiego klubu jeszcze w tym roku.
W tej chwili Gabaski jest jednym z najbardziej rozpoznawalnych bramkarzy poza Europą, co jest dość wyraźną deklaracją, ponieważ na początku 2022 roku zagrał tylko trzy mecze dla swojego kraju. Na początku lutego wystąpił jeszcze cztery razy.
W tym pierwszym starciu na Wybrzeżu Kości Słoniowej wykonał dwa fantastyczne rzuty karne, aby wygrać rzuty karne dla Egiptu. W ćwierćfinale doznał kontuzji w meczu z Marokiem, ale pomógł drużynie wygrać 2:1, a następnie w półfinale umocnił swoją rosnącą międzynarodową reputację kolejnym świetnym występem i obroną w rzutach karnych nad gospodarzami Kamerunem.
Finał z Senegalem mógł zakończyć się porażką w rzutach karnych, ale mówił, że Gabaski został wybrany zawodnikiem meczu.
Półfinał może nie być ostatnim, kiedy krzyżuje miecze z Aboubakarem. Al-Nassr jest dziewięciokrotnym mistrzem Arabii Saudyjskiej i jest na tropie 33-latka, którego kontrakt z kairskimi gigantami dobiega końca tego lata.
Łatwo zrozumieć, dlaczego transfer może być atrakcyjny dla obu stron. Al-Nassr dostałby główną gwiazdę świata arabskiego i topowy strzał, a dla Gabaskiego może to być ostatnia szansa, biorąc pod uwagę, że jest na ostatnim etapie swojej kariery, nawet z długowiecznością, jaką cieszą się bramkarze, na lukratywne przenieść się za granicę.
I chociaż nie ma nic złego w krajowych rozgrywkach Egiptu, istnieje również perspektywa gry w nowej lidze, która cały czas się poprawia.
Bramkarz ma do czynienia z uderzającym wachlarzem talentów ofensywnych. Poza Aboubakarem są tacy jak Odion Ighalo, Talisca, Moussa Marega, Pity Martinez, Omar Al-Somah, Matheus Pereira, Igor Coronado, Abderrazak Hamdallah, Emilio Zelaya i wielu innych. Nie wspominając o niektórych z największych talentów krajowych. W lidze jest również dobra mieszanka bramkarzy zagranicznych i krajowych, dowodzona przez brazylijskiego Marcelo Grohe z Al-Ittihada.
Ale chociaż umowa może działać zarówno dla Al-Nassra, jak i Gabaskiego, nie tego chce Zamalek. Jeśli tak się stanie, mogą pojawić się kontrowersje.
Mortada Mansour, prezes Zamalek, ostrzegał niedawno kluby Arabii Saudyjskiej przed swoimi najlepszymi zawodnikami. 69-latek powiedział, że jak tylko jeden z piłkarzy zespołu wypadł dobrze, to wkrótce zaczęły krążyć kluby z krajów zachodnioazjatyckich i poprosił, aby kluby egipskie pozostawić w spokoju tym, których stać na talenty z dowolnego miejsca na świecie.
Narzekania Mansoura są zrozumiałe. Na początku roku Zamalek stracił skrzydłowego Mostafę Fathi na rzecz Al-Taawouna, nie jednego z gigantów saudyjskiej sceny. Trzy gole skrzydłowego w trzech dotychczasowych meczach pomogły zespołowi Buraidah nieco złagodzić obawy o spadek, ale nie trafił w Kairze.
W ostatnich tygodniach z Zamalkiem kontaktowały się kluby z Arabii Saudyjskiej w sprawie większej liczby swoich najlepszych zawodników, nie tylko Gabaskiego.
Międzynarodowy defensywny pomocnik Tarek Hamed jest ostoją klubu od ośmiu lat i przykuł uwagę. Wyczyny Ahmeda Hegaziego w Al-Ittihad z pewnością pomogły poprawić reputację egipskich obrońców w regionie. Mahmoud Hamdy nie opuścił ani minuty w lidze dla Zamalka w tym sezonie, a jego kolega środkowy obrońca Mahmoud Alaa to kolejny niezawodny zawodnik. Wszystkie znajdują się na listach zakupów klubów z Rijadu, Dżuddy i innych miejsc.
Może to drażnić klub taki jak Zamalek, gigant z 13 tytułami egipskiej Premier League i nie mniej niż pięcioma zwycięstwami w afrykańskiej Lidze Mistrzów. Biali Rycerze to afrykańscy tytani, a niektóre drużyny powiązane z ich graczami nie mają tych samych błyszczących szafek na trofea. Kiedy egipscy piłkarze są związani z klubami z wielkich lig europejskich, duma narodowa jest oczywista, ale utrata największych talentów na rzecz regionalnych rywali to zupełnie inna sprawa.
Frustracje Zamalka mogą być zrozumiałe, ale jest mało prawdopodobne, aby komentarze Mansoura miały duży wpływ. Wymieniane są inne nazwiska, ponieważ egipscy gracze są postrzegani jako niezawodni, profesjonalni, nie wymagający konserwacji i mający dobry stosunek jakości do ceny.
bbabo.Net