Już drugi rok z rzędu 51. Festiwal Filmowy w Rotterdamie jest dostępny online. Mogłoby bardzo dobrze powrócić do formatu na żywo z fizyczną obecnością filmowców i widzów, ale decyzja o zniesieniu środków kwarantanny została podjęta zbyt późno. Większość filmów jest dostępna tylko dla akredytowanych dziennikarzy i krytyków, a nie dla publiczności.

Program „Bright Future” obejmuje rosyjski film „Nearby” Tamary Dondurei, który można nazwać miejską opowieścią, jak Jurij Trifonov, współczesny „Romance of Lovers”, który pochłonął wszystkie nerwice współczesności. Już na etapie kręcenia filmu Tamara Dondurei wraz z producentką Kateriną Filippovą, znaną z filmów Człowiek, który zaskoczył wszystkich i Wewnątrz, przeszli przez międzynarodowe koprodukcje w Cottbus, Wenecji i Sofii, gdzie otrzymali uznanie i wsparcie .

Pokolenie trzydziestolatków, jak pokazuje Tamara, różni się tym, o czym nieustannie mówią socjologowie. To niechęć do stabilności, kiedy mieszkanie na wynajem jest preferowane od posiadania własnej nieruchomości, a freelancer to stała praca, brak przywiązania do czegokolwiek. Wydaje się, że są to niespokojni, samotni ludzie, którzy nie wiedzą, jak nawiązywać przyjaźnie i kochać. Są w pobliżu, ale każdy na własną rękę, podczas gdy są wykształceni, zamożni, twórczo bogaci.

W 2014 roku Tamara Dondurei zadebiutowała filmem dokumentalnym „21 dni”, nakręconym przez nią w hospicjum. Tatiana Drubich reprezentowała go również na premierze w Kinotavr. Wspierała hospicjum od wielu lat iw naszej rozmowie powiedziała, że ​​Tamara przedłużyła życie swoim bohaterom i wyjechali z uroczystym finałem. Tak więc pojawienie się Tatiany Drubich w nowym filmie Dondurey nie jest przypadkowe. Ponadto przez trzydzieści lat przyjaźniła się z ojcem Tamary, naszym kolegą, socjologiem kultury, szefem pisma „Sztuka kina”, Daniilem Dondureiem.

Scenariusz napisał Anton Yarush, znany z filmów „Tightness” Kantemira Bałagova i „Unclenching Fists” Kiry Kovalenko, z udziałem Tamary Dondurei. Tamara jest debiutantką w filmach fabularnych, podobnie jak operator Wsiewołod Ledowski, który fantastycznie sfilmował współczesną Moskwę, więc nie od razu zrozumiesz, gdzie jesteśmy. Przestrzeń dodała muzyka Anny Drubich. Główną rolę zagrała również aspirująca aktorka i modelka Katya Yermishina.

Główny bohater Kira ma 33 lata. Ona jest ładna. Ma niesamowicie piękne oczy jeziora. Formalnie wszystko z nią w porządku. Pracuje w moskiewskim biurze architektonicznym i stara się „przywrócić centrum miasta ludziom”. Jej układ nowej Moskwy jest być może zbyt radykalny i ten najprawdopodobniej nie zostanie zaakceptowany, ale Kira jest bezkompromisowy. Jest zaproszona do nauczania w Niemczech - o czym jeszcze marzyć. Obok niej ukochany i opiekuńczy mężczyzna. Ivan, grany przez Ilyę Malanin, z jakiegoś powodu opuścił architekturę, pracuje z psami przewodnikami, pomaga niewidomym. Wydaje się, że ona i Kira się kochają, ale może to tylko pozory. Wszędzie na wpół uczucia, na wpół znaczenia, niestabilna materia, nic określonego.

Ginekolog zadaje Kira pytanie: „Kiedy będziesz rodzić?”. Miałam już jedną aborcję. Czy będzie jeszcze jeden? Kira nie chce jeszcze dzieci. Co ona chce? Film opowiada o subtelnych, a czasem niewytłumaczalnych stanach współczesnego człowieka. W ważnym dla Kiry dniu, kiedy musi zdecydować, czy zostawić dziecko, czy nie, dochodzi do tragicznego wydarzenia. Dzwoni do Iwana, ale on nie odpowiada. A wtedy Kira nawet nie zapyta lekarza o przyczynę jego śmierci, nie pożegna się z nim, tylko przekaże pieniądze swoim bliskim. Na spotkaniu z kolegami z klasy nie wspomni o tym, co się stało. "Co by się zmieniło?" to jej ulubione pytanie. Pewnie nic, ale to przerażające.

W rolę matki, która jest dla Kiry jak obca, królewsko zagrała Ingeborga Dapkunaite. „Jesteśmy z nią inni. Nawet nie czuję, że jest moją matką – powie Kira. A ta jest zimna piękność, ale są tak podobni. Matka jest przyzwyczajona do bezwarunkowego prowadzenia wszystkiego. Prawdopodobnie z jej powodu Kira odwiedza psychoterapeutę, w którego rolę wcieliła się Tatiana Drubich. Ich rozmowa urywa się. Próby wytłumaczenia Kiry, że trzeba gdzieś zacząć, aby poprawić relacje z matką, przynajmniej powiedzieć słowo „matka”, wydają się nieskuteczne. Kira przyznaje, że nie chce do nikogo dzwonić, za nikim tęskni, ale i tak przyjdzie do matki, aby usłyszeć: „Jesteś kopią swojego ojca. Od niego też przez całe życie były tylko kłopoty. Ale to nie jest ostatni punkt, coś innego stanie się uniwersalne, gdy matka i dziecko, nawet dorosły, zostaną ponownie zjednoczeni. Jak długo?

bbabo.Net