Расія (bbabo.net), -
Портал ГодЛітаратуры.РФ успомніў найбольш вядомыя навагоднія творы. Чэхаў, Купрын, Зошчанка, Аверчанка - як яны апісвалі самае радаснае свята ў годзе. "Першыя тры гады я напэўна не разумеў, што такое ёлка, - успамінаў Міхась Зошчанка ў аповядзе "Ёлка". - Напэўна, мама выносіла мяне на ручках. І, напэўна, я сваімі чорнымі вачаняткамі без цікавасці глядзеў на размалёванае дрэва. А калі мне , дзеці, ударыла пяць гадоў, то я ўжо выдатна разумеў, што такое ёлка".

Антон Чэхаў. "Навагоднія вялікамучанікі"

"У прыёмным пакоі, паляжаўшы гадзіны паўтары і выпіўшы цэлую склянку валяр'яны, чыноўнік прыходзіць у прытомнасць... Даведаюцца, што ён тытулярны саветнік Герасім Кузьміч Сінклетэеў.

- Што ў вас баліць? - пытае яго паліцэйскі лекар.

- З Новым годам, з новым шчасцем... - мармыча ён, тупа гледзячы ў столь і цяжка дыхаючы.

- Але чаму ж вам блага зрабілася?

- Шмат, значыць, візітаў зрабілі?

- Яшчэ аднаго чыноўніка прывезлі! - дакладвае гарадавы.

- І ўсё пешшу?

– Пешшу... Распісаўся ў Ліхадзеева... Ад яго пайшоў да Пелагеі Емяльянаўны... Тут снедаць пасадзілі і каваю пачаставалі. Ад кавы распарыўся, ён, мабыць, у галаву і стукнуў... Ад Пелагеі Емяльянаўны пайшоў да Аблеухава..."

Аляксандр Купрын. Як толькі яна паспела гэта вымавіць, як ля дзвярэй пярэдняй гучна затрашчаў званок. і здаровы, як пах свежых яблыкаў... Аказалася, што дзве вялікія сем'і - Лыкавых і Маслоўскіх - сутыкнуліся выпадкова, адначасова пад'ехаўшы да брамы, пярэдняя адразу напоўнілася гаманкай, смехам, тупатам ног і звонкімі пацалункамі.

Званкі раздаваліся адзін за адным амаль бесперапынна. Прыязджалі ўсё новыя і новыя госці. Паненкі Рудневы ледзь паспявалі спраўляцца з імі. Дарослых запрашалі ў гасціную, а маленькіх заваблівалі ў дзіцячую і ў сталовую, каб замкнуць іх там здрадлівым чынам. У зале яшчэ не запальвалі агню. Велізарная ёлка стаяла пасярэдзіне, слаба малюючыся ў прыцемку сваімі фантастычнымі абрысамі і напаўняючы пакой смалістым водарам. Там і тут на ёй цьмяна паблісквала, адлюстроўваючы святло вулічнага ліхтара, пазалота ланцугоў, арэхаў і картанажоў".

Міхаіл Зошчанка. "Ёлка"

"Першыя тры гады жыцця я, напэўна, не разумеў, што такое ёлка. Мабыць, мама выносіла мяне на ручках. І, напэўна, я сваімі чорнымі вачаняткамі без цікавасці глядзеў на размалёванае дрэва.

А калі мне, дзеці, ударыла пяць гадоў, то я ўжо добра разумеў, што такое ёлка. І я з нецярпеннем чакаў гэтага вясёлага свята. І нават у шчылінку дзвярэй падглядваў, як мая мама ўпрыгожвае елку.

А маёй сястрычцы Леле было ў той час сем гадоў. І яна была выключна бойкая дзяўчынка.

Яна мне аднойчы сказала:

- Мінька, мама пайшла на кухню. Давай пойдзем у пакой, дзе стаіць ёлка, і паглядзім, што там робіцца.

Вось мы з сястрычкай Лелей ўвайшлі ў пакой. І бачым: вельмі прыгожая ёлка. А пад ёлкай ляжаць падарункі. А на ёлцы рознакаляровыя каралі, флагі, ліхтарыкі, залатыя арэхі, пасцілкі і крымскія яблычкі.

Мая сястрычка Леля кажа:

- Не будзем глядзець падарункі. А замест таго давай лепш з'ямо па адной пасцілцы.

І вось яна падыходзіць да ёлкі і маментальна з'ядае адну пасцілку, якая вісіць на нітачцы..."

- Ялінку трэба пасярэдзіне ставіць. Разі да акна ставяць, - заўважае шматдосведная Ліля.

На маё здзіўленне, гэты жудасны выпадак не робіць ніякага ўражання. Быццам не жывое дзіця загінула, а муху на сцяне пляснулі.- Падстаўку трэба рабіць больш і цяжэй - тады і не ўпадзе ёлка, - дзелавіта сіпіць Коцька. (...)

Даўжэй мучыць іх шкада. І так на тварах застыла пакутлівая грымаса трапяткога чакання, а вочы выказваюць то страх, то надзею, то засмучэнне і расчараванне.

Не жадаючы, аднак, адразу здаць пазіцыю, я задаю дурное пытанне:

- А вы якую б хацелі елку: зялёнага колеру ці ружовага?

- Зялёную...

- Ну, раз зялёную - тады можна. А ружовую ўжо ніяк бы нельга".

bbabo.Net