Arabia Saudyjska (bbabo.net), – DUBAJ: Od koreańskiego dramatu, w którym wszyscy rozmawiali, do wewnętrznej historii ostatniego albumu The Beatles, oto nasz wybór najpopularniejszej telewizji tego roku.

„Gra w kalmary”

Niezwykle zabawny koreański dramat przetrwania był z pewnością najgłośniejszym programem tego roku, jeśli nie najlepszym. Tak, gra bogatych obserwatorów VIP była przerażająca, ale ogólna jakość pokazu przewyższała niezdarność rzadkich sekcji anglojęzycznych. Zarozumiałość — ludzie zadłużeni, którzy ryzykują życiem, grając w serię dziecięcych gier, by wygrać ponad 35 milionów dolarów — była prosta, ale genialna, a twórca Hwang Dong-hyuk połączył się z czarnym humorem i zjadliwą krytyką kapitalizmu. i klasowe podziały.

„Sukcesja”

Krytyczna ukochana twórcy Jessego Armstronga powróciła w trzecim sezonie, a historia dysfunkcyjnej rodziny Royów – właścicieli konglomeratu medialnego – pozostała tak przerażająca, zabawna i fascynująca jak zawsze; pięknie ułożona mieszanka dramatu, intryg politycznych i czarnej komedii. Obsada zespołu była w niesamowitej formie przez cały czas, a dodanie Adriena Brody'ego jako miliardera Josha Aaronsona było inspiracją. HBO przedłużyło już program na czwarty sezon, a dzięki tegorocznemu pokazowi łatwo wyobrazić sobie piąty i szósty sezon.

„Obowiązek”

Jest wielu, którzy twierdziliby, że porywająca seria policyjnych procedur Jeda Mercurio o zespole badającym korupcję w policji zbyt daleko przekroczyła wzniosłość w absurd. Nadal nie jest jasne, czy szósty sezon – który przyniósł znakomitej Kelly MacDonald jako tegoroczną policjantkę, która ma zostać zbadana, DCI Jo Davidson – był ostatnim. Gdyby było dużo ludzi, byliby niezadowoleni z „wielkiego ujawnienia” rzekomego geniusza ukrytego w siłach policyjnych. Ale jest też argument, że rozczarowujący charakter wspomnianego złoczyńcy był całkowicie zgodny z serialem – dowodząc, że tak naprawdę nikt nigdy nie kontroluje niczego.

„Sześćdziesiąt minut”

Ten psychologiczny thriller wisiał na przekonującej głównej roli syryjskiego aktora Mahmouda Nasra jako Adhama, trudnego do odczytania psychiatry, który – jak się okazało – miał własne zaburzenia psychiczne, które czyniły go niezwykle niebezpiecznym dla kobiet, w tym dla jego pacjentów. Egipska aktorka Yasmine Rais również błyszczała jako żona Adhama, która została zmuszona do popełnienia przestępstwa przez działania męża. „Sixty Minutes” składało się tylko z dziewięciu odcinków, ale udowodniono – w regionie, w którym nadęte ponad 30 odcinków jest normą – to więcej niż potrzeba, aby dobrze opowiedzieć dobrą historię.

„The Beatles: Wracaj”

Wciągające, intymne spojrzenie na spóźniony miesiąc życia prawdopodobnie największego zespołu popowego w historii, pięknie skompilowane z wielu godzin starych nagrań przez reżysera Petera Jacksona. „Get Back” był genialnie skonstruowanym dokumentem czterech starych przyjaciół, którzy podbili świat, próbując wymyślić, jak iść naprzód teraz, gdy ich życie zmieniło się na tak wiele sposobów. Świadomość, że udało im się to zrobić tylko przez rozstanie, sprawiła, że ​​było to jeszcze bardziej przejmujące, ale wspaniałą rzeczą w pracy Jacksona było to, że pokazała, jak, kiedy czterej Beatlesi byli w stanie po prostu tworzyć muzykę i zapomnieć o presji komercyjnej i osobistej, która ich przyciągała. osobno, nadal świetnie się razem bawili.

„klacz z Easttown”

Rok 2021 przyniósł kilka fantastycznych miniseriali – wyróżnienia obejmują dwa z Wielkiej Brytanii z genialnym Stephenem Grahamem, dramat więzienny „Time” i przejmujący dramat o COVID „Help” – ale w tej grupie wystąpiła inna Brytyjka, Kate Winslet, jako amerykański gliniarz w podupadłym małym miasteczku. Winslet była znakomita jako DS Mare Sheehan, prowadząc śledztwo w sprawie morderstwa młodej kobiety, jednocześnie zmagając się z jej wrakiem życia osobistego — w tym rozwodem, synem zagubionym w wyniku samobójstwa, walką o opiekę nad wnukiem i niechcianym towarzystwem jej matki. To był powolny dramat, w którym cała obsada błyszczała bez efekciarstwa, a to wiele mówiło, bez wygłaszania kazań, o żalu, miłości, polityce seksualnej i władzy.

„Kołyska Newtona”

Scenarzysta i reżyser Tamer Mohsen przedstawił pasjonujący dramat o Hanie i Hazemie – granych przez znakomitą Monę Zaki i Mohameda Mamdouha – którzy zdecydowali się urodzić swoje dziecko w USA, w nadziei, że obywatelstwo amerykańskie da mu większe możliwości. Hana udała się do Ameryki sama, a kiedy odkryła niepokojące informacje o Hazemie, w tym o niewierności i jego możliwym udziale w poważnych przestępstwach. Pisanie Mohsena było fascynujące przez cały czas, realizm dialogów wciągał cię, a każdy odcinek sprawiał, że chciałeś obejrzeć następny.

bbabo.Net