(Rozmowa) – „Dzień Meleagris Gallopavo” to trochę kęs. Być może dlatego w Święto Dziękczynienia większość ludzi zdecyduje się na mniej precyzyjny pod względem ornitologicznym „Dzień Indyka”.

I tak jak indyk jest wszechstronnym mięsem – pomyśl o pozostałych opcjach! – podobnie jak słowo „indyk”, które może odnosić się do wszystkiego, od samego ptaka, przez zaludniony kraj euroazjatycki, po klapy filmowe.

Jako badacz, który bada pochodzenie słów, uwielbiam „rozmawiać z indykiem” – nie tylko jak nazwano ptaka, ale także jak to słowo ewoluowało w czasie. Ale zacznijmy od tego, co stało się centralnym punktem większości kolacji w Święto Dziękczynienia.

Indyk z Ameryki Północnej – taki, którego wiele rodzin będzie kroić w to Święto Dziękczynienia – był udomowiony w Meksyku jakieś 2000 lat temu.

Europejczycy ujrzeli swoje pierwsze indyki około 1500 roku, kiedy hiszpańscy odkrywcy przybyli do obu Ameryk i sprowadzili je z powrotem do ojczyzny. W latach dwudziestych XVI wieku hodowano indyki w Hiszpanii, a wkrótce ten przysmak pojawiał się na stołach bogatych ludzi w całej Europie.

Och, dinde!

Ale jak nazwać nowy import? Europejczycy w Nowym Świecie byli przytłoczeni nowymi roślinami i zwierzętami, które widzieli, i często używali znajomych nazw dla nieznanych gatunków. Na przykład Hiszpanie uważali, że indyki wyglądają jak pawie, więc użyli hiszpańskiego słowa „pavos”. Francuzi nazywali je „poules d'Indes”, czyli indyjskie kurczaki, później skrócone do „dinde”.

Dla Anglików nowo odkryte amerykańskie ptaki wyglądały jak perliczka – ptak pochodzący z Afryki, ale który został wprowadzony do Europy przez arabskich i tureckich kupców w XIV i XV wieku.

I to jest ten punkt w historii, że współczesny indyk otrzymuje swoją nazwę.

Osmański Imperium było wtedy u szczytu. Etniczni Turcy, z siedzibą w Konstantynopolu (obecnie Stambuł), rządzili imperium, które obejmowało Bliski Wschód, Bliski Wschód i Afrykę Północną. W rezultacie dla wielu Europejczyków każdy ze „Wschodu” był „Turkiem”.

Ponieważ Turcy zdominowali handel we wschodniej części Morza Śródziemnego, wiele produktów przybywających do Europy było postrzeganych jako „tureckie”. Tak więc drogocenny kamień z Persji został nazwany „kamień z Turcji”, a francuska wersja tej nazwy, „pierre turquoise”, dała nam słowo „turkus”.

W ten sam sposób wprowadzono perlicę afrykańską. przez tureckich kupców stał się „indykiem” lub „indyczką”. Z biegiem czasu zostało to skrócone do „indyka”.

Teraz to prawdziwa uczta!

Odkąd indyki z Nowego Świata były w Europie, były prezentowane w uroczystych posiłkach. Angielskie słowo po raz pierwszy pojawia się w druku w relacji z bankietu zorganizowanego przez polityka Johna Prideaux w 1555 roku: menu zawierało 38 jeleni, 43 bażanty, 50 pigwowców, 63 łabędzie, 114 gołębi, 120 królików, 840 skowronków, 325 galonów Wino Bordeaux i „Turki 2. ocena na 4s. kawałek”.

Najsłynniejszy w historii obiad z indyka został jednak podany na plantacji Plymouth w 1621 r., gdy 50 pielgrzymów, którzy przeżyli rok brutalnych trudności, dołączyło do 90 rdzennych Amerykanów na trzydniową ucztę. Turcja nie była jedynym serwowanym daniem. Pisząc w swojej „History of Plymouth Plantation”, gubernator William Bradford zauważył, że rdzenni Amerykanie przynieśli „dorsza, okonia i inne ryby”, a inni przynieśli „foule wodne” i dziczyznę. Ale był szczególnie pod wrażeniem „wielkiego magazynu dzikich indyków”.

Ptak stał się tak kojarzony z uroczystymi obiadami podczas żniw, że Święto Dziękczynienia nazywamy „Dniem Turcji” od co najmniej 1870 roku.

Tymczasem słowo wciąż znajduje nowe zastosowania, pojawiając się w dziesiątkach znaczeń. W 1839 r. Southern Literary Messenger – magazyn redagowany przez Edgara Allena Poe – doniósł o nowym rodzaju tańca, zwanym „indyczym kłusem” od jego szarpnięć.

W 1920 r. Departament Nowego Jorku Zdrowie podało, że „Niektórzy uzależnieni dobrowolnie przestają brać opiaty i„ cierpią to ”… co w ich slangu nazywa się braniem„ zimnego indyka ”.

Reputacja indyka jako głupoty nasuwała inne znaczenia. Legendarny felietonista Walter Winchell opowiedział czytelnikom „Vanity Fair” w 1927 r. o jakimś nowym slangu showbiznesu: „„Indyk” – donosił – „to produkcja trzeciej kategorii”.

Od tego czasu filmy, które się nie powiodły. z krytykami lub w kasie nazywano indykami.

Kolejny lekceważący sens pojawił się w latach pięćdziesiątych, kiedy indyk stał się nazwą „głupiej, powolnej, nieudolnej lub w inny sposób bezwartościowej osoby”. To z kolei prawdopodobnie doprowadziło do powstania „jive turkey”, który po raz pierwszy pojawił się w mowie Afroamerykanów na początku lat 70. XX wieku, zdefiniowanej przez leksykografa slangu Jonathona Greena jako „nieszczera, podstępna, nieuczciwa osoba”.

Jive czy prosta rozmowa?

A co z „rozmową indyka”? Cóż, może to oznaczać całkiem sprzeczne rzeczy.

Jeden słownik z 1859 roku definiuje to jako „Mówić głupio, mówić bzdury”. Podobne znaczenie ma inne słowo związane z indykiem, „gobbledygook”.

Inna definicja znaleziona w „Americanisms, Old & New” z 1889 roku miała „gadający indyk” oznaczający „używać

(Rozmowa) – „Dzień Meleagris Gallopavo” to trochę kęs. Być może dlatego w Święto Dziękczynienia większość ludzi zdecyduje się na mniej precyzyjny pod względem ornitologicznym „Dzień Indyka”.

I tak jak indyk jest wszechstronnym mięsem – pomyśl o pozostałych opcjach! – podobnie jak słowo „indyk”, które może odnosić się do wszystkiego, od samego ptaka, przez zaludniony kraj euroazjatycki, po klapy filmowe.

Jako badacz, który bada pochodzenie słów, uwielbiam „rozmawiać z indykiem” – nie tylko jak nazwano ptaka, ale także jak to słowo ewoluowało w czasie. Ale zacznijmy od tego, co stało się centralnym punktem większości kolacji w Święto Dziękczynienia.

Indyk z Ameryki Północnej – taki, którego wiele rodzin będzie kroić w to Święto Dziękczynienia – był udomowiony w Meksyku jakieś 2000 lat temu.

Europejczycy ujrzeli swoje pierwsze indyki około 1500 roku, kiedy hiszpańscy odkrywcy przybyli do obu Ameryk i sprowadzili je z powrotem do ojczyzny. W latach dwudziestych XVI wieku hodowano indyki w Hiszpanii, a wkrótce ten przysmak pojawiał się na stołach bogatych ludzi w całej Europie.

Och, dinde!

Ale jak nazwać nowy import? Europejczycy w Nowym Świecie byli przytłoczeni nowymi roślinami i zwierzętami, które widzieli, i często używali znajomych nazw dla nieznanych gatunków. Na przykład Hiszpanie uważali, że indyki wyglądają jak pawie, więc użyli hiszpańskiego słowa „pavos”. Francuzi nazywali je „poules d'Indes”, czyli indyjskie kurczaki, później skrócone do „dinde”.

Dla Anglików nowo odkryte amerykańskie ptaki wyglądały jak perliczka – ptak pochodzący z Afryki, ale który został wprowadzony do Europy przez arabskich i tureckich kupców w XIV i XV wieku.

I to jest ten punkt w historii, że współczesny indyk otrzymuje swoją nazwę.

Osmański Imperium było wtedy u szczytu. Etniczni Turcy, z siedzibą w Konstantynopolu (obecnie Stambuł), rządzili imperium, które obejmowało Bliski Wschód, Bliski Wschód i Afrykę Północną. W rezultacie dla wielu Europejczyków każdy ze „Wschodu” był „Turkiem”.

Ponieważ Turcy zdominowali handel we wschodniej części Morza Śródziemnego, wiele produktów przybywających do Europy było postrzeganych jako „tureckie”. Tak więc drogocenny kamień z Persji został nazwany „kamień z Turcji”, a francuska wersja tej nazwy, „pierre turquoise”, dała nam słowo „turkus”.

W ten sam sposób wprowadzono perlicę afrykańską. przez tureckich kupców stał się „indykiem” lub „indyczką”. Z biegiem czasu zostało to skrócone do „indyka”.

Teraz to prawdziwa uczta!

Odkąd indyki z Nowego Świata były w Europie, były prezentowane w uroczystych posiłkach. Angielskie słowo po raz pierwszy pojawia się w druku w relacji z bankietu zorganizowanego przez polityka Johna Prideaux w 1555 roku: menu zawierało 38 jeleni, 43 bażanty, 50 pigwowców, 63 łabędzie, 114 gołębi, 120 królików, 840 skowronków, 325 galonów Wino Bordeaux i „Turki 2. ocena na 4s. kawałek”.

Najsłynniejszy w historii obiad z indyka został jednak podany na plantacji Plymouth w 1621 r., gdy 50 pielgrzymów, którzy przeżyli rok brutalnych trudności, dołączyło do 90 rdzennych Amerykanów na trzydniową ucztę. Turcja nie była jedynym serwowanym daniem. Pisząc w swojej „History of Plymouth Plantation”, gubernator William Bradford zauważył, że rdzenni Amerykanie przynieśli „dorsza, okonia i inne ryby”, a inni przynieśli „foule wodne” i dziczyznę. Ale był szczególnie pod wrażeniem „wielkiego magazynu dzikich indyków”.

Ptak stał się tak kojarzony z uroczystymi obiadami podczas żniw, że Święto Dziękczynienia nazywamy „Dniem Turcji” od co najmniej 1870 roku.

Tymczasem słowo wciąż znajduje nowe zastosowania, pojawiając się w dziesiątkach znaczeń. W 1839 r. Southern Literary Messenger – magazyn redagowany przez Edgara Allena Poe – doniósł o nowym rodzaju tańca, zwanym „indyczym kłusem” od jego szarpnięć.

W 1920 r. Departament Nowego Jorku Zdrowie podało, że „Niektórzy uzależnieni dobrowolnie przestają brać opiaty i„ cierpią to ”… co w ich slangu nazywa się braniem„ zimnego indyka ”.

Reputacja indyka jako głupoty nasuwała inne znaczenia. Legendarny felietonista Walter Winchell opowiedział czytelnikom „Vanity Fair” w 1927 r. o jakimś nowym slangu showbiznesu: „„Indyk” – donosił – „to produkcja trzeciej kategorii”.

Od tego czasu filmy, które się nie powiodły. z krytykami lub w kasie nazywano indykami.

Kolejny lekceważący sens pojawił się w latach pięćdziesiątych, kiedy indyk stał się nazwą „głupiej, powolnej, nieudolnej lub w inny sposób bezwartościowej osoby”. To z kolei prawdopodobnie doprowadziło do powstania „jive turkey”, który po raz pierwszy pojawił się w mowie Afroamerykanów na początku lat 70. XX wieku, zdefiniowanej przez leksykografa slangu Jonathona Greena jako „nieszczera, podstępna, nieuczciwa osoba”.

Jive czy prosta rozmowa?

A co z „rozmową indyka”? Cóż, może to oznaczać całkiem sprzeczne rzeczy.

Jeden słownik z 1859 roku definiuje to jako „Mówić głupio, mówić bzdury”. Podobne znaczenie ma inne słowo związane z indykiem, „gobbledygook”.

Inna definicja znaleziona w „Americanisms, Old & New” z 1889 roku miała „gadający indyk” oznaczający „używać

bbabo.Net